69 jaar uit Brugge, heeft een koffieshop uitgebaat in Ierland, reist de wereld rond en gaat graag naar festivals
Werchter is één van mijn favoriete festivals
Amai, je ziet er geen 68 uit!
Evelyn: “(lacht) Daarom was ik zo hevig ook om mee te doen. Niet iedereen boven de 60 wil oud zijn. Ik ben blij met mijn leeftijd, dat ga ik zeker zeggen. Het heeft ook serieuze voordelen, je hebt iets meer vrije tijd na 40 jaar carrière. Maar ik vind ook dat er nog heel wat dingen moeten kunnen. Ik krijg vaak de opmerking als ik zeg dat ik naar een festival ga, “huh, jij gaat naar een festival? Wat ga jij daar nu gaan doen?”, ja ik ga er toch wel nog graag naar toe.”
Waarom had je je ingeschreven voor onze oproep?
Evelyn: “Omdat ik een statement wil maken. Eens je de kaap van 65 jaar hebt overschreden, dan mag je eigenlijk geen dingen meer doen. Je wordt geboren, je moet op 4 jaar naar de kleuterschool en nu plots bam dan mag niets meer. Er moet nog veel kunnen. Ik heb nu geen kinderen en kleinkinderen, ook geen partner, dat is misschien ook iets heel anders. Maar als 65 plusser moet je zeker nog de dingen kunnen doen die je misschien ervoor nooit hebt kunnen doen. En je wilt niet met de vinger gewezen worden.
Nu willen we dingen doen en niet met de vinger gewezen worden omdat je 68 bent
Als iemand altijd huismama is geweest en voor de kleinkindjes heeft gezorgd, en nu zegt dat ze wat vrije tijd wilt om een fotocursus te volgen. Dan moet je toch ook niet vragen wat ze daar in hemelsnaam nog mee wil doen? Misschien heb ik ook wel nog een carrière in zicht, misschien word ik wel schrijfster, of wil ik nog gaan studeren! Die mogelijkheden moeten er zijn, omdat de mogelijkheden er vroeger misschien niet waren.
Ik ben 10 jaar na de tweede wereldoorlog geboren, maar onze ouders die liepen nog met het schrik op het hart. Toen had niemand iets. En dat was geen probleem, maar we kunnen nu wat meer, we hebben er allemaal hard voor gewerkt. Nu willen we dingen doen en niet met de vinger gewezen worden omdat je 68 bent.”
En wat zou je allemaal nog willen doen?
Evelyn: “Voor corona maakte ik grote reizen. Ik ben maar 2 jaar geleden terug in België komen wonen. Ik heb 12 jaar in Ierland gewoond, tot met corona had ik daar een koffieshop. Door corona moest ik de koffieshop sluiten. Ik heb nog eventjes gewacht, maar na 3 maanden wou ik toch wel weer iets doen. Ik heb ook in Spanje gewoond, dus ik krijg van 4 landen stukjes pensioen. Van Nederland, België, Ierland en Spanje. Nu doe ik een flexi-job als receptioniste tijdens de zomermaanden in Blankenberge.”
Hoe ben je in Ierland terechtgekomen?
Evelyn: “Ik had voordien een vrij intensieve salesjob. In Nederland werkte ik toen voor een bedrijf in bakkerijgrondstoffen, dat was wereldwijd. Omdat ik Spaans sprak deed ik vooral Centraal-Amerika. Ik heb dat bijna 12 jaar gedaan en op een gegeven moment dacht ik “Is dit nu mijn leven?”. Ik had alles: een mooi appartement, een mooie auto, mooie kledij, maar ik had geen leven. Ik werd op een gegeven moment nooit meer uitgenodigd, want ik kon toch nooit. Alles vervaagde zo. Ik was 2 jaar ervoor met mijn nicht naar Ierland geweest, en ik dacht “Ierland, wat moet je daar gaan doen?”. En toch was dat een hele mooie rondreis. Toen ik terugkwam, dan besloot ik dat ik daar wou wonen als het toch ging gebeuren. Ik heb in België alles verkocht en heb daar ook van kunnen leven in Ierland. Het eerste jaar wil je daar ook nog niet gaan werken, want dan kom je weer in hetzelfde patroon terecht. Ik heb een jaar alleen maar gewandeld. Toen ben ik rustig beginnen kijken. Ik heb nog andere jobs gedaan alvorens ik de koffieshop ben beginnen uitbaten.”
Op muziek staat geen leeftijd, er zijn ook heel veel artiesten die nog ouder zijn dan ik en op het podium staan
Waarom een koffieshop?
Evelyn: “Ik had in de jaren 80 ook een koffieshop. Ik heb iets met koffie (lacht). Boven een kopje koffie is het ook makkelijk praten. Je nodigt mensen gemakkelijker uit om eens een koffie of theetje te gaan drinken.”
Je woonde ook even in Spanje. Welk verhaal zit hier achter?
Evelyn: “Ja, dat was na mijn eerste koffieshop. Dan had ik het ook weer gehad. Ik had weer een paar centen en ik wilde altijd Spaans leren, dus ben ik vertrokken. Ik kende geen woord Spaans, buiten sí, no en cerveza. Het eerste jaar heb ik daar ook weinig gedaan tot mijn budget begon te slinken. Toen heb ik gewerkt voor een vastgoedbedrijf in Murcia. Dat was leuk. Ik was ook veel jonger, dus het was voornamelijk feesten en werken. Na 3 jaar was ik wel uitgefeest. Op den duur wil je ook iets serieuzer.”
Dan is de carrière in Nederland gekomen?
Evelyn: “Ik kom oorspronkelijk uit het zuiden van Nederland. Ik ben dan eerst nog voor een bedrijf in Essen gaan werken, en dan pas voor een Nederlands bedrijf. Ik heb ook even een partner gehad, getrouwd geweest en dan gescheiden. Sindsdien vrijgezel.”
Je hebt wel een heel avontuurlijk en gedurfd leven …
Evelyn: “Vooral bij jonge mensen probeer ik dat altijd te zeggen, dat als ze iets willen doen ze heel goed moeten nadenken. Je moet alles op een rijtje zetten, want je moet toch wel een bepaalde tijd kunnen overbruggen met je spaarcenten. Dat vergeten sommige mensen wel. Na 2 weken kunnen de centen op zijn en dan kom je misschien met grotere problemen thuis dan dat je wou achterlaten. Ik zeg wel dat je het moet doen. Als je het niet meer wilt, dan kom je gewoon terug. Toen ik eind jaren 80 naar Spanje verhuisde was dat nog moeilijker, want ik moest een werkvergunning hebben en je kon dat niet krijgen als je geen woning had. Maar ik kon geen residentie vinden als ik geen werk had, dat was een vicieuze cirkel. Door andere mensen te leren kennen is dat toch goed gekomen. Het eerste jaar ben ik maar 1 keer teruggekomen om mijn ouders te bezoeken. Dat ging niet vaker, want een ticket kostte toen op en neer 1600 Belgische Frank, dat is € 400. Daar moest ik iedere maand voor sparen. Als je nu ergens naartoe wilt verhuizen, doe het, maar wees voorbereid. Dan kan er ook niets gebeuren. Tegenwoordig heb je veel meer back-up en uiteindelijk kan je altijd terugkomen. Wees ook niet bang om hulp te vragen.”
Tijdens de zomer werk ik in een klein familiehotel in Blankenberge
Ben je ooit op een festival in contact gekomen met jongeren die oordelend naar jou keken?
Evelyn: “Neen, niet echt. Meestal zijn het jonge jongens, die wel wat gedronken hebben die dan roepen “hé, madammeke”. Dat vind ik natuurlijk niet zo leuk, maar dat hoeft niet persé op een festival te zijn. Ik laat het niet aan mij komen.
Ik heb al leukere ervaringen gehad. Ik ga naar gewone optredens ook. Dat je samen ergens aankomt en een gesprekje begint. Iedereen komt voor hetzelfde als je naar een muziekoptreden gaat, je hebt een aanknopingspunt. Ik heb er al leuke contacten aan overgehouden. Het kon dat ik die mensen nadien nog terugzag. Dat hoeft niet bepaald een intense vriendschap te worden, dat is ook niet de bedoeling.”
Wat als iemand zegt dat festivals niet voor oudere mensen is, wat zou je dan zeggen?
Evelyn: “Eerst en vooral, op muziek staat geen leeftijd. Er zijn ook heel veel artiesten die nog veel ouder zijn dan ik en op het podium staan. Waar heel wat mensen naar gaan kijken. Waarom kijk je op naar de artiesten die op het podium staan, en vind je mij te oud om er naartoe te komen? Ik zou de vraag terugstellen. Ik zou er niet kwaad om worden. Ik vind ook wel dat jongeren dat open dialoog wel aankunnen. Jongeren hebben een veel bredere visie ten opzichte van andere leeftijden.”
Welke festivals doe je?
Evelyn: “Eén van mijn favorieten is altijd Werchter geweest. Ik ben dit jaar 1 dagje geweest, omdat ik ook werk. Ik vind het nu wel erg groot geworden en soms moet je daar dan al anderhalf uur voor zitten, dat vind ik er minder fijn aan. Ik ben dit jaar naar Cactus geweest, maar dat is voor mij al te alternatief. Ik probeer dat wel eens te doen. In Nederland ga ik ook naar Best Kept Secret en Bospop. Bospop vind ik geweldig, omdat het een open podium is en een tent. Je hoeft nooit iets te missen. Dat is al een festival dat 40 jaar bestaat, dus het is geen nieuwkomer.”
Het leven houdt niet op na je 65ste
Wat is het beste optreden dat je al gezien hebt en jou is bijgebleven?
Evelyn: “Wat me altijd is bijgebleven, dat is geen festival, maar dat was ‘Crosby, Stills & Nash’ in de Royal Albert Hall in Londen 10 jaar geleden. Ik krijg er tranen van in mijn ogen als ik er aan denk. Alleen het gebouw al. Het was een fantastisch optreden. Ik hou ook erg van Indie.”
Je staat op de foto met je festival-polsbandjes. Hou je alle polsbandjes bij?
Evelyn: “Ik heb een hele grote vaas waar ik die in verzamel. Vroeger waren het alleen maar tickets, dus daar zitten er ook een heleboel van in. Ik heb ook boekjes waar ik zaken heb aangestreept. De visagiste zei me daarnet dat ze een wereldreis zou willen maken, maar … Als je al met een maar begint, dan gaat het niet door. Maar als je eens gewoon aan een stukje van die wereldreis begint, 6 weken, en het nadien nog eens bekijkt. Een wereldreis maken, dat is allemaal wel leuk, maar dat kan soms lang zijn.”
Wat is de mooiste reis die jij al gemaakt hebt?
Evelyn: “Eigenlijk moet ik niet zo ver teruggaan. Ik hou van stedentrips en van natuur, maar het laatste wat me echt bijgebleven is, is mijn reis naar Boston om Pearl Jam te zien. Dat was in 2018. Van Boston ben ik met de trein naar New York gegaan, vandaar naar Washington. Een hele mooie reis. Ik heb het in mijn eentje gedaan. Ik vind, als je naar optredens gaat, moet je met gelijkgestemde zielen zijn. Ik heb vroeger wel mensen meegevraagd, maar als het de andere niet bevalt, dan is het ook een afknapper voor mij. Dus ik doe dat niet meer. Ik ga bijna altijd alleen naar festivals. Ik ken wel mensen, zoals mijn schoonzusje, die graag muziek luisteren. Daar doe ik ook wel leuke dingen mee, maar dan moet het wel iets zijn wat we allebei goed vinden.”
Heb je een grote sociale (vrienden)kring?
Evelyn: “Ik heb heel veel ex-collega’s. Hoe meer je werkt, hoe meer je daar een stukje van overhoudt. Ik ken ook nog wel mensen in Ierland, ook jongeren. Ik speelde vroeger gitaar en wou dat terug oppakken. Er was een jonge gast die graag wou bijverdienen en hij wou mij dat wel weer aanleren. 2 jaar, iedere woensdag, hebben we gitaar gespeeld. Maar we hebben ook veel gepraat. Vorig jaar is hij een paar dagen naar Brugge gekomen. Zo’n ontmoetingen en vriendschappen, daar hou ik wel van.”
Hoe kijk jij naar het vooroordeel dat oudere werknemers geen meerwaarde hebben op de werkvloer?
Evelyn: “Op dit moment heb ik daar eigenlijk niet zo veel last van. Ik werk in een klein familiehotel. Als ik kom om mijn shift aan te vangen, dan neem ik het van iemand over, die is er dan nog een uurtje en voor de rest van de dag of avond zit ik daar op mijn eentje. In mijn ervaring met een flexi-job, merk ik dat wanneer je kijkt naar beschikbare opties, er vaak andere hoogopgeleide mensen zijn die zich aanbieden. Dan wil je nog wel iets doen, maar als het aansluit bij je expertise, wordt het bemoeilijkt door het risico op pensioenverlies. Je kunt zeggen dat je moet kiezen, maar uiteindelijk wordt er toch een aanzienlijk deel van je inkomen ingeperkt. Daar doe je het ook niet voor. Een flexi-job aan 11,85 euro per uur, dat is wat je krijgt. In slagerijen en bakkerijen zijn er zelfs shifts op zondagochtend om 6 uur, en dan vraag ik me af of het echt nodig is om oudere mensen, gepensioneerden, aan te moedigen om daar slechts 11,85 euro te verdienen. Ik ben het hier eigenlijk niet mee eens, en ik vind ook niet dat de overheid dit zou moeten aanmoedigen. Het is wel een manier om wat extra bij te verdienen om leuke dingen te doen, zoals festivals, reizen of om gezellig iets te gaan drinken. Daar willen we wel voor werken, maar niet voor jobs die we eigenlijk niet meer aankunnen. Als je 17 bent, dan doe je die dingen wel. Ik ben niet iemand die dat alleen ga kunnen veranderen, maar toch wil ik dat aanhalen. Je moet ouderen die nog willen werken nu ook niet sparen, dat vind ik ook niet. Ik werk iedere zaterdagavond, ik begin om 14 uur tot 22 uur en ik ga met het openbaar vervoer of met de fiets. Dit wordt nu mijn laatste maand, dan is het gesloten tot volgend jaar. Ze vragen dan of ik nog terugkom. Als mijn hoofd nog mee wilt, en ik zie er nog wat fatsoenlijk uit, dan ben ik er volgend jaar weer. Je moet dat zelf ook kunnen bepalen.”
Deze winter wil ik graag op een huis met een hond of kat passen, liefst in Engeland
Wat denk je van het stereotiepe beeld van ouderen in hun luie zetel?
Evelyn: “ Achter de geraniums, hé (lacht). Een deel van de oudere mensen die zich zo gedragen, zijn geprogrammeerd geweest. Ze hebben alles doorlopen, en nu mogen ze dit en dat niet meer doen. Dat hoeft ook niet. Iedere maand is het ‘seniors at the cinema’; ik ben voor de eerste keer gegaan. Achteraf kreeg je een stukje vlaai met koffie. Er was niemand die ik kende, dus vroeg ik of ik ergens kon bijzitten. Die mensen vertelden me dat ze nog nooit in een vliegtuig hadden gezeten. Ze waren ouder dan mij en van de wereld, maar een dagreisje was voor hen meer dan genoeg. ’s Avonds wilden ze in hun eigen bedje slapen. Ook goed, denk ik dan. Iedereen moet doen wat hij/zij zelf wilt. Zoals kleinkinderen, ik heb dat niet, maar ik vind het ook wel leuk om verhalen van anderen te horen.”
Wil je zelf nog iets toevoegen?
Evelyn: “Het houdt niet op, op je 65. Over artiesten, kunstenaars en anderen die buiten het gewone plaatse denken wordt niets over gezegd. Alleen maar over die tot 65 jaar hebben afgedragen, het huishouden hebben gedaan en het gewone leven hebben gehad. De Rolling Stones gaan nog op wereldtournée. Mick Jagger is 82 jaar, dan denken ze dat hij drugs pakt. Maar neen, hij gaat naar de fitness en gaat op tijd slapen …
Die avonturen, die zijn niet van de ene op de andere dag gekomen. Soms zijn er ook momenten bij die ook maar saai zijn. Werken om toch wat centen te verdienen. Want daar draait het toch om, of het nu budgetvriendelijks is of niet, je moet toch wel wat geld hebben.”
Wat is je volgende droom?
Evelyn: “Ik weet het eigenlijk niet. Zoals ik zei ben ik 2 jaar geleden naar Brugge gekomen, dat was toen in volle corona, er was niets. Het was ook wel leuk om die stad opnieuw te zien leven. Nu denk ik om het allemaal even te laten bezinken, alles wat ik nu zo’n beetje doe. Deze winter, omdat ik dan niet werk, wil ik graag op een huis met hond of kat passen, liefst in Engeland. Maar moest er nu iemand zijn aan de andere kant van het land die 3 dagen iemand nodig heeft, dan zou ik dat ook doen. Dat nachtleven, dat is er bij mij toch wel al een beetje uit. Ik vond dat altijd leuk, maar dat zegt me niets meer. Het is niet dat ik om 10 uur ga slapen, maar ik ga liever iets gaan drinken in een wijnbar of op café.
Ik zeg tegen iedereen: het leven is fantastisch. En wat is geluk? Dat zijn kleine momentjes, en dat gaat eens op en weer neer. Soms gaat het wat minder in je leven door allerlei oorzaken, maar ik zie er altijd wel een beetje de sparkle in.”
Foto: Frank van Hollebeke