66 jaar uit Hasselt, loopbaanbegeleider, coach voor stress en burn-out met een massagepraktijk
In 2022 haalde ik mijn postgraduaat mentaal welzijn op het werk
Waarom wou je meedoen aan onze fotoshoot?
Luc: “Ik vond het een heel origineel idee om ouderen zelf aan het woord te laten over ouderdomsdiscriminatie. Mensen schatten mij vaak veel jonger in. Vorige week kwam er nog een dame op consultatie die mij tussen de 40 en 50 jaar schatte. Ik heb zelf geen last van leeftijdsdiscriminatie, ook omdat ik nog als zelfstandige werk met een eigen onderneming. Ik kom heel veel tussen de mensen.”
Wat denk je zelf over leeftijdsdiscriminatie?
Luc: “Ik heb vroeger 13 jaar lang voor een uitzendkantoor gewerkt. Vanuit die functie heb ik vaak bemiddeld met bedrijven. Ik merkte dat ze toch wel veel vragen hadden bij mensen boven de 50, zelfs boven de 45, zonder de mensen echt te kennen. Voor een bepaalde groep heb ik mensen moeten zoeken. Als ik een cv doorstuurde van een man van 45, dan waren ze bang dat hij het werk niet zou aankunnen door een slechte conditie. Er werd enkel naar de leeftijd gekeken, terwijl de persoon in kwestie een fervente wandelaar bleek te zijn. Enkel door de leeftijd kreeg je al een stempel. Hij is uiteindelijk wel op proef mogen komen en ze waren onmiddellijk overtuigd van zijn capaciteiten.”
Toen ik een cv doorstuurde van een man van 45 jaar, waren ze bang dat hij het werk niet zou aankunnen door een slechte conditie
Ben je nog op andere manieren in aanraking gekomen met leeftijdsdiscriminatie?
Luc: “Als je vroeger 60 of 65 was, dan was je oud. Nu zijn die mensen nog heel vitaal, jong van geest en hart met een positieve mindset. Eigenlijk ben ik daar zelf weinig mee in aanraking geweest. Ik zie soms wel in mijn omgeving dat mensen op basis van hun leeftijd in een hokje worden gezet, zonder de persoon zelf te kennen. Je beoordeelt mensen die je niet goed kent op basis van een aantal kenmerken, zoals huidskleur en leeftijd. Zo discrimineren ze mensen.”
Wat denk je over het vooroordeel dat ouderen geen meerwaarde hebben in de maatschappij. Hoe is dat vanuit jouw ervaring?
Luc: “Veel ouderen in mijn omgeving hebben zeker een meerwaarde, bijvoorbeeld door mantelzorger te zijn. In mijn omgeving zijn er mensen die anderen begeleiden op de palliatieve eenheid in het ziekenhuis, mensen die buurtwerk doen of helpen in een woonzorgcentrum. Allemaal mensen met een grote meerwaarde, inzetbaar op veel plaatsen. Ze hebben ook een stuk maturiteit en levenswijsheid.”
Hoe vul jij je dagelijkse leven in?
Luc: “Ik ben stress- en burn-outcoach. Ik leer mensen daarmee om te gaan. Samen gaan we op zoek naar de oorzaak. Heel veel mensen komen in het reguliere circuit terecht, ze voelen zich niet goed, zijn ziek en moeten medicijnen nemen. Ik ga preventief te werk. Ik doe ook loopbaanbegeleiding. Ik heb een eigen concept ontwikkeld en vertrek vanuit de sterke kanten. We focussen op een aantal aandachtspunten en zo komen we bij zelfontwikkeling. Mensen met een burn-out hebben ook een heel gespannen lichaam, vooral rug, nek, schouders en schedelbasis. Ik heb hiervoor een opleiding gevolgd en heb een massagepraktijk. In bedrijven doe ik stoelmassages, thuis doe ik oliemassages. Voor mensen met een serieuze burn-out kan dit het genezingsproces stabieler maken. Ik werk hierbij vanuit de holistische visie: wie zich goed voelt, doet goed.”
Als je vroeger 65 was, dan was je oud. Nu zijn die mensen nog heel vitaal, jong van geest en hart met een positieve mindset
Wat denk je over het vooroordeel dat ouderen niets meer (willen) bijleren?
Luc: “Twee jaar geleden heb ik een postgraduaat mentaal welzijn op het werk behaald. Ik was de oudste van de klas, tussen allemaal jonge mensen. Zelf heb ik daar weinig last van. Ik ben nog heel vitaal, ga naar heel wat lezingen en heb verschillende opleidingen gevolgd rond stress en burn-out. Er zijn natuurlijk wel mensen die moe gewerkt of uitgeblust zijn en die weinig of niets willen bijleren. Dat kan. Maar het vooroordeel klopt zeker niet. "
Je was de oudste van de klas. Hoe kijken jonge mensen naar ouderen die iets willen bijleren, volgens jou?
Luc: “Ik heb hier hele goede ervaringen mee. Het wordt geapprecieerd. Ik ben heel vitaal en actief, maar ze laten me ook weten dat ze het fijn vinden dat ik rust uitstraal. Een beetje de papa van de klas, bij manier van spreken. Ik vind dat niet erg. Mensen vertrouwen me ook heel snel, ook jongere mensen. Ik heb mensen tussen 27 en 50 jaar in coaching voor loopbaanbegeleiding. Die mensen gaan vrij diep in wat ze vertellen over hun persoonlijke leefwereld. Coachen is de juiste vragen stellen, het is geen raad geven.”
Je komt in jouw praktijk met verschillende leeftijden in aanraking. Merk je dat jongere mensen jou anders behandelen?
Luc: “Neen, daar zie ik geen verschil in. We starten als coach en client, gelijkwaardig. Dat vind ik heel belangrijk. Van persoon tot persoon. Dat is mijn hele leven al zo. Vroeger heb ik gewerkt met de zwaarste jeugdcriminelen van Vlaanderen. Ook daar ben je geen opvoeder of begeleider, maar start je op gelijkwaardige basis. Je bent allebei mens en we proberen aan een aantal problemen te werken. Daar wil ik in begeleiden en steunen. Door die gelijkwaardige basis groeien mensen veel sneller, dan doe je beroep op hun verantwoordelijkheid. Het is belangrijk om mensen het gevoel te geven dat ze zelf verantwoordelijkheid kunnen nemen, dat ze kunnen groeien tot zelfstandige, gelukkige individuen die doen wat ze graag doen.”
Ik heb 2 jaar geleden een postgraduaat mentaal welzijn op het werk behaald. Ik was de oudste van de klas, tussen allememaal jonge mensen
Vind je dat ouderen in onze maatschappij gelijkwaardig worden behandeld?
Luc: “Neen, ik denk dat mensen soms een beetje betuttelend zijn naar ouderen. In mijn omgeving zie ik dat ze hen aanspreken met verkleinwoordjes. Of ze denken dat ouderen het niet aan kunnen. Het is een stukje zoals opvoeden. Als je dingen van een kind overneemt, kan het kind zich niet zelf ontwikkelen. Dat geldt ook voor mensen. Als mensen het zelf kunnen, moet je het hen zelf laten doen. Mijn mama is 93 jaar en woont nog zelfstandig. Ze vergeet soms wel iets, maar ze kan nog heel veel zelf. Als we zien dat het niet gaat en ze vraagt om hulp, dan helpen we.”
Heb je zelf al de opmerking gehad “amai, dat je dat nog kan op jouw leeftijd”?
Luc: “Ja, dat hoor ik heel vaak. Ook als ik stoelmassages geef in bedrijven, dat is wel power. Je krijgt daar appreciatie van. Ik ga ook naar de fitness en ga regelmatig wandelen, zelfs in de regen. Dat is heel verfrissend.”
Wat vind je van het vooroordeel dat ouderen vaak in de zetel zitten, niet meer actief zijn?
Luc: “Dat wordt verkeerd voorgesteld, maar het wordt soms ook aangemoedigd. Steeds meer oudere mensen schaffen een elektrische fiets aan. Ik ga jaarlijks met 7 vrienden een weekend weg. Inmiddels heeft iedereen van hen een elektrische fiets, terwijl ik nog een gewone fiets zonder versnellingen heb.
Als je taken van een kind overneemt, kan het kind zich niet zelf ontwikkelen. Hetzelfde geldt voor mensen. Als mensen het zelf kunnen, moet je het hen zelf laten doen
Hoe meer ondersteuning mensen ontvangen, hoe meer de neiging bestaat dat ze minder doen en passiever worden. Aan de andere kant bevorderen elektrische fietsen ook de fietscultuur onder mensen, waardoor ze kunnen blijven fietsen terwijl dat misschien niet meer mogelijk zou zijn met een gewone fiets. Er zijn altijd twee kanten aan een verhaal, net zoals in het leven zelf. Het draait allemaal om het vinden van balans.”
Wil je zelf nog iets toevoegen?
Luc: “Ik vind jullie initiatief om het taboe te doorbreken heel mooi. Mensen denken snel in hokjes, en die tendens moet doorbroken worden. Er zijn veel mensen die nog heel wat kunnen, heel vitaal zijn. Met een positieve mindset, een open geest, interesse in veel dingen en willen bijleren. Ik heb zelf heel wat gereisd. Als je fysiek fit bent en een open geest hebt, is reizen zeker ook een optie voor oudere mensen. Je moet wel wat geluk hebben met je gezondheid. Maar je kan ook naar het geluk toewerken. Je moet ook voelen wat je zelf kan en wat niet.”
Foto: Frank van Hollebeke