Opnieuw bevond ik mij aan de buitenkant van een winkel. In een drukke winkelstraat.
Je kent ze wel, elke stad die wat wil betekenen heeft wel zo’n straat. Ze staat vol met klerenwinkels en alle grote ketens zijn er vertegenwoordigd.
De meeste mannen vinden er niets aan: in de winkel staan ze in de weg, dus als het niet regent, staan veel mannen buiten, om de vrouwen vrije baan te geven. Ik stond dus buiten.
Maar nu werd ik binnen geroepen. Mijn mening was blijkbaar belangrijk. Toch voor even.
Onze kleindochter was immers mee, en met haar twaalf jaar kent ze de geneugten van het shoppen door en door. Ze woont in Gent, en de meeste winkels hebben voor haar geen geheimen. Maar nu waren we aan het shoppen in de Stad aan Zee; en dat was toch even anders.
Een hoody. Mijn gedacht werd gevraagd over een hoody.
Nu ik er over nadenk werd ik enkel binnengeroepen om te betalen
Ik kende het ding enkel van een paar films, waar ze steevast werden gedragen door ongure louche types, die de slechteriken van dienst waren.
Blijkbaar draagt iedereen dit nu, dus over de hoody werd mijn mening niet gevraagd. Ook niet over de kleur of het opschrift. Nu ik er over nadenk werd ik enkel binnengeroepen om te betalen. Maar wellicht zie ik het te negatief.
Aan de kassa stond een jongen die duidelijk een vakantiejob deed. Hij vroeg naar onze klantenkaart. Ik heb geen klantenkaarten; toch niet van klerenwinkels, dus moest mijn echtgenote een eerste maal tussenkomen. Maar ook zij had geen klantenkaart van de juiste keten. Geen probleem, zo bezwoer de jongen, even snel via de website je gegevens invullen, en dan krijg je de korting.
Dat ‘even snel’ duurde al snel wat langer. Bleek dat de website de gegevens van mijn echtgenote niet via die weg wilde aanvaarden. Er gebeurde in elk geval niets. Na een drietal pogingen, riep de jongen zijn bazin op. Zij heeft een smartphone, waarmee het wel zal lukken vertelde hij.
De bazin kwam met een air van ‘ik ben een specialist computerkunde, en zal die oudjes die niet weten hoe het wereldwijde web in mekaar zit wel even snel helpen’.
Ik gebruik het toestel weinig, en ik ben wat ouder, maar ik ben niet onkundig
Ook haar pogingen mislukten grandioos. Ik keek even naar onze kleindochter die geduldig zat te kijken naar zoveel onkunde. Intussen stond er een rijtje achter ons, dat groter en ongeduldiger werd. Een tweede kassa werd geopend. Zoveel eer had ik nog nooit gekregen in een winkel.
De bazin kwam met een oplossing voor het probleem: “je kunt het beste onze app installeren.”
Mijn echtgenote deed het volgens de bazin blijkbaar niet snel genoeg, dus nam ze de smartphone over en vroeg waar de app store te vinden was. “Het is een Android toestel”, gooide ik er tussen en leidde haar naar de Play Store van Google. Ik gebruik het toestel weinig, en ik ben wat ouder, maar ik ben niet onkundig.
Hoe dan ook, na een tijdje was de app geïnstalleerd en had mijn echtgenote haar gegevens ingevuld. Het probleem dat door de winkel zelf gecreëerd was, had eindelijk een oplossing gevonden.
“Kijk”, zei de jongen nu, “ga naar de app en deze maakt een QR code. Die laat je zien, wij scannen die, en je korting wordt dadelijk verrekend.” Handig toch. Eindelijk kon ik betalen.
Mijn kleindochter was blij dat de heisa die was ontstaan door de aankoop van een hoody een einde kon nemen.