Opnieuw is een kennis van ons slachtoffer geworden van de ziekte die zovelen vrezen.
Je houdt het niet voor mogelijk op welke plaatsen je allemaal kanker kan krijgen.
Niet altijd ligt een liederlijk leven aan de bron van de ziekte. Neen, de ziekte kan blijkbaar iedereen treffen. Jong, oud, voorzichtig geleefd, niet opgelet, het maakt blijkbaar niet uit.
Ik hield het op 'een lotje uit de loterij', de gezondheid is als een lotje uit de loterij.
Volgens onze buurman is een beperkte preventie de echte reden. En te weinig onderzoeken.
De gezondheid is als een lotje uit de loterij
Een neef van hem heeft sinds kort ook het verdikt mogen aanhoren.
Keelkanker volgens onze buurman.
Hij voelde zich niet goed, en werd door de dokter doorverwezen naar het ziekenhuis. In Eeklo.
In plaats van naar Gent te komen!
Hij maakte zich boos.
“Weet je dat ze nog zelfs geen MRI hebben gedaan!”, Riep hij uit.
Tja, zei ik, als de diagnose al is gesteld, zijn bijkomende onderzoeken weinig zinvol, toch?
“Ik zou op tafel hebben geklopt! En en MRI geëist hebben!” Nu begon hij ook met zijn armen te zwaaien. “Bij mij zal het zo niet lopen. Ik heb nu eindelijk een dokter gevonden die jaarlijks een volledige scan van mijn lichaam laat uitvoeren.”
“Op zoek naar wat?”, probeerde ik nog, maar de argumentatie was zinloos.
Hier stond een man die ervan overtuigd was dat alles op te lossen was met enkele onderzoeken, en jaarlijkse check ups. Die onderzoeken zijn een hulpmiddel om de artsen beter een diagnose te laten stellen. Als patiënt dergelijke onderzoeken eisen, is voorbijgaan aan de essentie van de medische wetenschap. Om nog maar te zwijgen van de kostprijs voor de sociale zekerheid.
Het is weinig zinvol om zelf voor arts te spelen, en onderzoeken te 'eisen'
Buiten de paar volksonderzoeken door de overheid en door de medische wereld aanbevolen, is het weinig zinvol om zelf voor arts te spelen, en onderzoeken te 'eisen'.
Eens de diagnose is gesteld, en een behandeling mogelijk blijkt, kan enige inspraak van de patiënt worden gevraagd. Ook als de diagnose nog niet is gesteld, maar een bijkomend onderzoek veel zou vergen van de patiënt, lijkt overleg wenselijk. Ook moet het voor iedereen duidelijk zijn dat ieder lichaam anders kan reageren op verschillende behandelingen.
Het viel allemaal in dovemansoren.
“Jaarlijks een MRI. Dan weet je tenminste dat er niets aan de hand is”.
“Zien ze daarmee ook een covid besmetting?”, probeerde ik nog. Maar niets kon hem uit zijn lood, en zijn geloof slaan.
Wij worden in het buitenland geroemd om onze goede bescherming via de sociale zekerheid. De financiering van het systeem staat al een tijd onder druk, door politieke en demografische omstandigheden. Als iedereen nu ook nog eens zal consumeren zonder omzien, zou het systeem wel eens op zijn limieten kunnen stuiten.
Het is de plicht van ons allen om onze sociale zekerheid in leven te houden. Hierbij is het niet nodig een arts te zoeken die jaarlijks een MRI laat uitvoeren, zonder directe aanleiding.
Je laat het apparaat best vrij voor diegenen die het echt nodig hebben. Ook dat is solidariteit.