Is er leven op Pluto?
Het Goede Doel vroeg zich al in 1982 af waar ze heen konden.
Blijkbaar vonden Nederlanders toen dat België er nog mee door kon.
Nu kunnen wij niet meer naar Nederland. Straks ook niet meer naar Frankrijk of Duitsland. Ook Italië kan niet meer. De lijst met aanvaardbare landen wordt stilaan kort. Wat is er aan de hand?
Wat drijft mensen ertoe om hun vertrouwen in handen te leggen van partijen en personen die van vreemdelingenhaat leven?
Ik wil niet naar een land waar mensenrechten onder druk staan, en waar de horden met bruine hemden de plak zwaaien. Niet dat je dat ziet, maar in mijn geest zijn ze er wel.
Wat drijft mensen ertoe om hun vertrouwen in handen te leggen van partijen en personen die van vreemdelingenhaat leven? Waarom stemmen mensen toch zo massaal tegen hun eigenbelangen in?
Ik had gedacht dat de grootste uitdaging die ons te wachten staat, het terugdringen van de opwarming, onderwerp van de verkiezingsstrijd zou worden. Niemand kan nog ontkennen dat het klimaat, en de verandering hiervan, één van de belangrijkste uitdagingen voor onze nabije toekomst wordt. Maar hiervan is niets te merken in de kiescampagnes: niet in België, niet in het buitenland. Er wordt gewoon over gezwegen.
Veel belangrijker is blijkbaar de onoverkomelijke migratiegolf die ons overspoelt. De rechtse partijen zijn erin geslaagd om iedereen te doen geloven dat het terugdringen van de asielzoeker de grootste uitdaging van de huidige tijd wordt. En iedereen gaat daarin mee. Om toch maar geen stemmen te verliezen willen traditionele partijen ook de migratie aan banden leggen.
Het enige effect van deze politiek is dat rechts sterker wordt.
En het economisch beleid van rechts is ronduit slecht voor de gewone man. Belastingverlagingen komen vooral de sterkste schouders goed uit. Vermindering in zorg en uitkeringen maken de ongelijkheid alleen maar groter. Zelfs de centrum rechtse (meer aanvaardbare) partijen hebben van de vernietiging van de middenveldorganisaties hun streefdoel gemaakt.
Zwijgen is niet toestemmen, maar blijkbaar zijn veel mensen bang geworden om te spreken
Daarnaast komt er een vorm van fascisme opzetten waar ik van gruw. Nog geen tien jaar terug zou de gemeenschap op straat zijn gekomen voor uitlatingen die nu gewoon worden gevonden. Ik ben bang geworden voor de macht die bepaalde groepen zich toe-eigenen. De bezetting en het protest van een opvangcentrum is een symbool. Niet de actie op zich (die trouwens schandalig is) maar vooral het uitblijven van een publieke verontwaardiging baart mij veel zorgen.
Ja, ook België is geen uitzondering meer. Zwijgen is niet toestemmen, maar blijkbaar zijn veel mensen bang geworden om te spreken.
Pluto is te ver, maar ik hoop dat er een plek dichterbij is, waar ik heen kan gaan. Ik twijfel niet langer over België, ik weet zeker dat het ook hier niet langer zal lukken om een verdraagzame gemeenschap te vormen, waar iedereen zich kan ontplooien, en waar niemand achtergelaten wordt.