Als ik dezer dagen op de sociale media aan het rondwandelen ben (figuurlijk dan), verbaas ik me telkens weer over iets dat enkele tientallen jaren geleden als een vorm van waanzin bekeken zou zijn. Zoveel keer lees ik dat mensen hun hond of kat als een lid van het gezin benoemen. De rouwberichten over de trouwe viervoeter zijn nauwelijks te onderscheiden van die voor een mens. En ik geloof ook dat het verdriet bij sommigen even groot is. Alleen lijkt het me zo vreemd dat ik het niet kan begrijpen.
Sommigen zijn zelfs zover gekomen dat zij hun dierenliefde vanzelfsprekender vinden dan positieve gevoelens voor hun buren, dorpsgenoten, noem maar op
Ik besef dat deze bedenkingen bij enkele lezers niet in de smaak zullen vallen. Het zij zo. Iedereen mag voor mij zijn troeteldier zo graag zien als hij of zij wil. Alleen is die ‘liefde’ in de voorbije jaren van grote welstand en weelde toch over een bepaalde grens gegaan.
Sommigen zijn zelfs zover gekomen dat zij hun dierenliefde vanzelfsprekender vinden dan positieve gevoelens voor hun buren, dorpsgenoten, noem maar op. Een heel vreemde en tegennatuurlijke situatie. In de natuur is het namelijk zo dat soortgenoten eerder voor elkaar kiezen. “Olifanten houden van olifanten”, schreef de bioloog Midas Dekkers, waarmee hij de buitenmaatse liefde van de hedendaagse mens voor zijn troetels in vraag wilde stellen.
Natuurlijk, het is een vooruitgang van de beschaving dat de mens het dier niet langer als een ding ziet. Alleen gaat het dan bijna uitsluitend over de aaibare soorten, honden, katten, konijnen, cavia’s. Intussen kunnen we probleemloos en zonder gewetensproblemen de kippen, de varkens en de kalveren als producten opkweken, slachten en opeten. Met andere woorden: wie zich zo duidelijk een dierenvriend noemt, zou in alle eerlijkheid moeten beslissen over te gaan tot een vegetarisch leven. Wie de ‘consumptiedieren’ blijft gebruiken is misschien wel een hondenliefhebber of poezenvriend, maar enkel dat. Ik wil uw maaltijd niet bederven, maar toch: denkt u er eens over na.