Als je kleinkinderen hebt, is het je misschien al opgevallen. Ja, toen je nog gewoon kinderen had, was het leven zo druk dat je er geen tijd voor had, nietwaar? Maar bij die kleinkinderen heb je het zeker al gemerkt. Als er iets is wat ze niet echt mogen weten of zien, dan hebben ze het al mee voor je het wist. Dat cadeau dat je ‘veilig’ boven in de kast had weggelegd? De eerste keer dat je die kast daarna opende, klonk het: “Wat ligt daarboven, oma (of opa)?”. Het gesprekje dat je voerde terwijl zij stilletjes met elkaar aan het spelen waren, dat komt een van de dagen daarna met een onverwachte vraag terug.
Kinderen moet je geen aandacht leren, ze leven voortdurend in die aandacht
We kunnen er ons elke keer over verbazen, maar eigenlijk is het heel natuurlijk. Kinderen moet je immers geen aandacht leren, ze leven voortdurend in die aandacht. Alles wat nieuw en anders is, nemen ze in zich op. De kinderogen en -oren zijn stukken scherper dan de onze. Ook in het spel zijn zij aandachtig en daarom zijn zij ook wel boos als wij hen vragen om ermee op te houden om te komen eten bijvoorbeeld. Zij zaten immers volledig ‘in’ hun spel en nu wordt het afgebroken. Die ingespannen aandacht blijven ze een aantal jaren houden.
Daarna worden ze groter, ze groeien op en willen puberen. Plots is die geconcentreerde aandacht weg. Ook weer vanzelfsprekend, want de puber is zich aan het voorbereiden om een groot mens te worden, een volwassene. Vandaar dat hij of zij de aandacht probleemloos verspreidt en vele dingen tegelijk wil doen. Om dan nog voldoende aandacht te krijgen, moet de puber zich concentreren, maar er zijn zoveel verstoringen dat dat soms moeilijk gaat. Voor jaren zal dat een probleem zijn.
En dan, eenmaal de man of vrouw een senior is, komt de aandacht terug. Gedaan met veel dingen tegelijk doen, het gaat nu nog maar moeizaam. Als we dan tegelijk het kleine kind in ons terugvinden, dan hebben we de sleutel tot het geluk (her)ontdekt.