De televisiereportage over Syd Barrett bracht me helemaal terug naar mijn jeugdjaren.
Als een generatie kan worden beoordeeld aan haar muziek, dan leefden wij wellicht in een gouden tijd. Elke generatie brengt weer nieuwe genres voort, en iedereen vindt de muziek uit de jeugd speciaal. Vaak omdat er zoveel emoties gepaard gaan met de puberteit en adolescentie jaren. Muziek is immers emotie. Maar ik blijf de jaren zeventig op muzikaal vlak uitzonderlijk vinden.
En emotie zat sterk in de muziek van de jaren zeventig. Maar ook verscheidenheid. Ik herinner mij dat er wel elke week iets nieuws te ontdekken viel, geen nieuwe artiesten, neen, hele nieuwe genres werden op de markt gegooid.
Samen met al mijn kameraden heb ik met open mond kennis genomen van platen als Dark Side of the Moon van Pink Floyd; weliswaar zonder de betreurde Syd, maar niet minder baanbrekend. Tubelar Bells van Mike Oldfield hield mij, en een hele generatie in de ban, terwijl groepen als Tangerine Dream en Claus Schulze de markt veroverden. Wat een weelde, wat een luxe!
Daar werd over gesproken op school. Hele discussies werden gevoerd over tekstuitleg en muzikale interpretaties. Wie was ook alweer de beste gitarist (na Jimi)?
En emotie zat sterk in de muziek van de jaren zeventig
En dan hadden we nog maar net supergroepen als Led Zeppelin gehad: zij maakten wellicht het beste nummer ooit. Stairway to heaven werd nooit op single uitgebracht, en toch kleurt het elk jaar alle lijstjes.
Lou Reed heeft mijn jonge jaren gekleurd samen met Deep Purple en Bruce Springsteen. En dan mag ik Bod Dylan en Neil Young niet vergeten ...
In het meer commerciële circuit had je de motown en disco muziek; naast rock en hardrock.
Op het einde van de jaren zeventig hadden we nog de hele punkscene tegoed. Toen Pati Smith ‘Horses’ uitbracht werd een hele generatie sprakeloos. Ten onrechte echter werd dit tot de punk gerekend. Hoeveel genres kun je tegelijk in een decennium steken?
Je kent het gevaar van lijstjes maken: je vergeet zo snel iets of iemand. Dus noem er maar een paar, maar ze kleurden mijn muzikale voorkeur. Ze zijn zo uiteenlopend, dat iedereen wel iets naar zijn gading kon vinden.
En toch zijn ze vergeten geraakt. Enkel bij hun overlijden wordt hun naam nog eens genoemd. Wordt hun betekenis voor een hele generatie en de muziek aangetoond. Wordt hun geniale muziek nog eens gespeeld. Ook kleuren ze de hitlijsten van de diverse stations die pretenderen 'van alle tijden' te zijn. Maar hun belang kan ook liggen in het feit dat ze talloze artiesten na hen hebben geïnspireerd.
Veel vaker dan me lief is, lees dat er weer een van mijn jeugdidolen is overleden, en word ik via de muziek terug gekatapulteerd naar de jaren zeventig. De jaren waarin ik de muziek van mijn generatie ontdekte, en waarvan ik nu nog steeds niet weet wat haar zo typeerde, behalve misschien het feit dat ze zo divers was.
Ik hoop dat de jongeren van vandaag, binnen vijftig jaar, met evenveel plezier zullen terugdenken aan hun muziek als wij aan de jaren zeventig. Ik wens het hen in ieder geval toe.