Vandaag is het precies vierenveertig jaar geleden dat ik mijn echtgenote heb leren kennen.
Wij vieren dat elk jaar, ingetogen weliswaar, maar we vergeten deze datum nooit.
Wat zag de toekomst er veelbelovend uit: we waren jong en hadden een heel leven voor ons, ik ging nog naar school, maar wist al wat ik zou doen. Ja, we waren op weg naar een wonderland, een Boogie Wonderland.
voor het eerst in de geschiedenis zou een generatie echt orde op zaken stellen
Dat was toen een hit, maar we voelden ons ook zo. Onze ouders hadden er niet veel van terecht gebracht vonden we, maar onze generatie zou het anders aanpakken: de vrouw niet langer aan de haard, geen resem kinderen, want eindelijk waren voorbehoedsmiddelen vrij verkrijgbaar. Armoede leek iets uit een ver verleden, en was uit onze maatschappij uitgebannen. We zouden opletten met de schaarse middelen, en zorg dragen voor wie achterbleef. Kortom, voor het eerst in de geschiedenis zou een generatie echt orde op zaken stellen.
Maar nu, vierenveertig jaar later lijkt het resultaat toch maar mager.
Ergens onderweg is er iets fout gegaan. Veel van mijn toenmalige vrienden zijn hun jeugdige enthousiasme verloren, en zijn net dat geworden wat ze zo hartsgrondig haatten.
Waar is de tijd dat 'bourgeois' een scheldwoord was. Nu is het blijkbaar een na te streven doel.
“Als je jong bent, en niet links, dan heb je geen hart, als je oud bent en nog steeds links, dan heb je geen verstand”. Dat werd destijds gezegd, en wij lachten dat allemaal weg. Niet met ons! Wij wilden bewijzen dat het anders kon.
Maar als ik nu met makkers van weleer praat, dan hoor ik vooral onrust. Onrust over hun volgende vliegvakantie, die weeral in het water dreigt te vallen door stakende piloten. Of warenhuizen die niet open zijn, omdat de vakbonden onredelijke eisen stellen. Ze kopen eten bij Deliveroo, of nemen een taxirit via Uber. Je moet echt eens Airbnb proberen ... en ze zijn bang dat die zaken duurder zullen worden. Proberen vast te klampen aan wat ze hebben lijkt nog hun enige doel.
Als ik nu met makkers van weleer praat, dan hoor ik vooral onrust
Mijn makkers van toen hebben nu angst van de vreemde man. Dezelfde vreemde man die destijds werd binnengehaald, en een mooi leven werd voorgehouden. Een mooi leven in een samenleving die super divers zou worden.
Alles is nog niet verloren, maar het wordt stilaan tijd om wakker te worden.
Leg weg die smartphone, die enkel jouw aandacht opeist en je afleidt van het ware leven. Begrijp toch dat achter elke goedkope applicatie, elke goedkope vliegvakantie, elke goedkope T-shirt, er mensen werken in mensonterende omstandigheden. Omstandigheden waarvan wij gezworen hebben ze nooit meer toe te laten.
Dus ja, mijn echtgenote en ik vieren onze ontmoeting nog elk jaar met de wetenschap dat wij ons enthousiasme niet verloren hebben, en nog elke dag strijden voor ons Boogie Wonderland. Hoe klein onze bijdragen ook mogen zijn, we denken dat ze een verschil kunnen maken.
How can you be so sure
That the wonders you've made in your life
will be seen By the millions who'll follow
to visit the site Of your dream?