73 jaar, woont in Boom, weduwe, voorzitter S-Plus Boom, ondervoorzitter seniorenraad en vrijwilliger bij het cultureel centrum in Boom
Ik smijt mij overal als vrijwilliger
Waarom heb je gereageerd op onze oproep?
Anita: “Ik vind dat er veel te weinig oudere personen in de media verschijnen, vooral vrouwen. Je voelt van jezelf wel dat je nog voldoende uitstraling en dynamiek hebt om er bij te horen. Daarom wou ik reageren. Ik doe zoveel als vrijwilliger, waarom dan dit ook niet?”
Wat denk je over het beeld van ouderen in de media?
Anita: “Ik vind wel dat het al verbeterd en veranderd is, maar er is wel vervalsing. Zo zetten ze een traplift bij een dame die wel grijs is, maar misschien maar 50 jaar oud is. Je mag je jezelf precies nooit tonen zoals je echt bent. Corona heeft wel veel veranderd. Grijs is grijs nu. Je ziet ook veel meer grijs in de samenleving, vooral bij vrouwen. Vroeger lieten vrouwen veel langer hun haar kleuren. Met corona bleek dat grijs ook mooi is, of je nu 65 of 75 bent.
Grijs blijkt nu ook mooi, of je nu 65 of 75 bent
In de media en in de filmwereld is het alsof alleen mannen oud mogen worden. Als vrouw moet je altijd maar meer en meer afgeven, je looks, je slanke lijn … Ik was vroeger heel slank, ik heb daar nooit iets voor moeten doen. Maar dan word je ouder en zie je hier en daar wat meer kilo’s. Dan heb je het schoon leven van met pensioen te zijn, dan is er wel alle dagen dat je iets kan vieren of waar je naartoe kan gaan. Dat maakt dat je niet zo strak meer in je vel zit en dat je er wat meer voor moet werken. Ik vind het spijtig dat je daar wordt op afgerekend. Rijke actrices spuiten wel fillers en laten buikvet wegnemen, maar dat maakt je niet altijd mooier. Ik zou dat zelf ook niet willen. Ik vind dat de maatschappij een ideaalbeeld van jou verwacht, zeker in het openbaar. Maar je kan veel goedmaken met je persoonlijkheid en uitstraling. Je moet de mens achter de dingen zoeken.”
Wat denk je over het vooroordeel dat ouderen altijd dezelfde saaie kledij dragen en niet modebewust zijn?
Anita: “Klopt voor mij niet. Ik ben iemand die nog steeds naar jonge merken grijpt. Ik ben daar altijd al enthousiast over geweest. Ik kom uit het onderwijs en heb heel veel met de jeugd gewerkt. Ik heb me nooit oud gekleed. Ik word er soms wel op aangesproken met “Is dat wel nog iets voor jou?”, als ik een jeans draag bijvoorbeeld. Maar als ik mij daar goed bij voel, ga jij mij toch niet zeggen wat ik wel en niet aan mag?”
Wat denk je over het vooroordeel dat ouderen geen mening hebben en niet meer voor zichzelf mogen opkomen?
Anita: “Dat heeft volgens mij met opleiding te maken. Sommige mensen komen naar S-Plus Boom om iets te eten en te drinken, voor een sociaal babbeltje. Ik ervaar nu zelf met de gesprekken rond het boek Rebels dat ik daar geen mensen voor bij elkaar krijg. Hetzelfde voor theatervoorstellingen of tentoonstellingen, zoals Kunstuur in Mechelen bijvoorbeeld. Dat vind ik spijtig. Dan blijf ik als voorzitter op mijn honger zitten. Ik ben al heel lang weduwe en wil mij nuttig maken op allerlei vlakken, maar dan ga ik wel dingen organiseren waar ik zelf naartoe wil. Maar ik krijg het heel moeilijk op gang.
In de media is het alsof alleen mannen ouder mogen worden, als vrouw moet je altijd maar meer en meer afgeven
Als je jongere senioren wil bereiken, de 65-ers, dan zijn dat meestal koppels. Die willen dan graag iets doen samen. Ik heb wel wat alleenstaande dames, tussen de 65 en 75 jaar, waarmee we onderling kunnen afspreken. Je hebt dan een andere doelgroep. Dat zijn mensen waarmee je persoonlijk goed mee om kunt en dan beslis je samen wat je gaat doen.”
Hoe lang ben je al voorzitter bij S-Plus Boom?
Anita: “Sinds 2017, toen de vorige voorzitter plots is overleden. Ik ben wel al penningmeester sinds 2013. Mijn mama was de ‘duivel doet al’ bij S-Plus, als bestuurslid: boodschappen doen, tombola organiseren … Zij is nu al 2 jaar overleden, maar de laatste jaren reed ik met haar rond en hielp ik haar. Als kind ga je dan je ouders afhalen, dat is de omgekeerde wereld. Ik ben al sinds 2005 lid bij S-Plus, maar vond mij toen nog veel te jong om deel te nemen aan activiteiten, nog altijd eigenlijk. Je voelt je leeftijd niet als je gezond bent en je allemaal nog nieuwe dingen wilt doen. Pas als ik in de grote spiegel kijk als ik uit bad kom, dan zie ik de leeftijd. Dat is confronterend. Ik voel me wel een senior, maar ik voel me niet oud. Daar is een verschil. Die leeftijd is daar wel. Maar bepaalde mensen zijn vergrijsd en verstard. Zo ben ik niet, ik sta nog steeds positief in het leven.”
Als ik mij goed in iets voel, dan ga jij mij toch niet zeggen wat ik wel en niet aan mag
Als voorzitter bij S-Plus Boom ben je heel actief in het verenigingsleven. Velen denken echter dat ouderen alleen maar in hun luie zetel zitten. Hoe zie jij dat?
Anita: “Ik smijt mij overal als vrijwilliger. Dat zit in je genen. Je merkt dat ook in onze maatschappij, 60 % van onze samenleving is ouder dan 55 of 60 jaar. Kijk naar buiten, naar het ziekenhuis, de cafetaria in een woonzorgcentra, de turnkring, begeleiders van kindersportkampen; het zijn altijd senioren. En dan zeggen ze dat we niet actief zijn. Het wordt veel te weinig in het daglicht gezet welke taken wij nog op ons nemen.
Vroeger heb ik veel voordachten gedaan en toneel gespeeld, vandaar mijn enthousiasme misschien. Als ik alleen ben gevallen, heb ik mij meteen als vrijwilliger opgegeven in een cultureel centrum. Dan kom je in de winterperiode toch eens buiten en blijf je niet in je zetel voor de televisie zitten. Het is inderdaad een stereotypisch beeld, en ik moet eerlijk zeggen dat het wel klopt bij mensen die minder mobiel of alleen zijn en het financieel moeilijk hebben. Dan kan die televisie om 15 uur eens op staan, of kan je ’s middags al eens voor het nieuws zitten. Dat heeft volgens mij ook wel met leeftijd, mobiliteit en de omgeving te maken. Ik ken dames in de 80 jaar die 3 tot 4 keer per week afspreken om een koffietje te drinken, maar dat kost allemaal geld. Vroeger gingen mensen veel meer bij elkaar.”
Probeer je daar met S-Plus Boom verandering in te brengen?
Anita: “We hebben dit jaar project IJsbreker opgestart, maar we krijgen daar weinig respons van. Dat is niet alleen een hoge drempel, maar de mensen die je wil bereiken komen niet buiten. Als vereniging zorgen we er wel voor dat we onze prijzen bewust heel laag houden, dat iedereen mee kan doen.”
Wil je zelf nog iets kwijt over het onderwerp?
Anita: “Ik vind dat er te weinig andere vormen van wonen zijn voor ouderen. Zelf woon ik nog in mijn huis dat ook mijn eigendom is. Veel mensen blijven daar in wonen, omdat de woonzorgcentra niet betaalbaar zijn. Je ziet ook dat mensen die naar een woonzorgcentra gaan altijd maar ouder worden, omdat ze zo lang mogelijk thuis blijven wonen. Er wordt ook gezegd dat ouderen minder lang in een woonzorgcentra verblijven tegenover vroeger.
Het wordt veel te weinig in het daglicht gezet welke taken wij nog op ons nemen
Ik zou graag de stap willen zetten om kleiner te gaan wonen, geen grote tuin. Maar er moeten andere woonvormen bestaan. Zoals op een camping: iedereen heeft een kamer en de gemeenschappelijke ruimtes zoals een keuken kan je samen gebruiken. Iedereen kan zijn talenten gebruiken. Zoals bij de jeugd dat op kot gaat. Zoiets zou meer gepromoot moeten worden. In onze groep is misschien 1/3 alleenstaand en wonen die allemaal alleen. Die hunkeren naar gezelschap of een babbel. Sommige hebben dat wel, bijvoorbeeld in sociale woonblokken. Zij zorgen dan voor elkaar.
Er is ook te weinig contact over de gewone dingen. Vroeger had je nog bankjes in het park waar je kon gaan zitten. Boom heeft wel wijken waar ze dat terug willen proberen om de beleving terug te brengen. Je krijgt daar dan wel weer hangjongeren tegenover. Dan nemen ze de banken weer weg. Mensen uit een woonzorgcentrum geraken daardoor niet tot bepaalde plaatsen, omdat ze onderweg niet kunnen rusten. Openbare toiletten vind je ook nergens meer. Of een boom om in de schaduw te kunnen zitten. Mensen sluiten zich op als het warmer wordt. Ze wonen vaak in gebouwen waar geen airco of isolatie is. Het zijn kleine problemen waar mensen mee zitten, maar waar geen rekening mee wordt gehouden. Als ondervoorzitter van de seniorenadviesraad werken we zo’n projecten uit of geven we daarover advies. Er is nog veel werk aan de winkel om ouderen op allerlei manieren te laten horen. De Vlaamse Ouderenraad zit daar wel hard achter, maar veel mensen weten dat niet.”
Foto: Frank van Hollebeke