Internet is overal, en Google is our friend. Nooit gedacht dat ik de voordelen van het wereldwijde web zo aan den lijve zou ondervinden.
Niet dat ik de voordelen ervan onderken. Net als iedereen kan ik mij een leven zonder WWW niet goed meer voorstellen, maar iedereen die mij een beetje kent weet dat ik een koele minnaar ben van de sociale media. En laat nu net het zo gehate facebook zijn dat ons gered heeft van veel miserie.
Net als iedereen kan ik mij een leven zonder WWW niet goed meer voorstellen, maar iedereen die mij een beetje kent weet dat ik een koele minnaar ben van de sociale media
Dat komt zo: Mijn echtgenote wilde haar spieren wat loslopen, en besloot een wandeling te maken in de buurt.
Ik zocht overal. In het gras aan de kant, op straat zelf, nergens een kaart te bespeuren.
Ze doet dat wel vaker en meestal ga ik mee, maar die dag had ik net een blogje te schrijven, dus besloot ze alleen te stappen. Heel lang duren die wandelingen niet, op een halfuur kan je heel wat spieren activeren.
Toen ze thuiskwam, was ze in alle staten.
Haar identiteitskaart was ze kwijt. Ze was zeker dat ze die in een zakje had gestopt gisteren, samen met haar smartphone. Een zakje dat ze om haar schouder slaat. Zo hoeft ze haar portefeuille niet mee te nemen.
Ik heb nooit de logica begrepen om dingen te verplaatsen bij andere activiteiten. Dat is mijns inziens de snelste weg om dingen te verliezen, maar ik hield wijselijk mijn mond. Ze was nogal geïrriteerd: het paspoort was immers nog maar een veertiental dagen oud. Het was ook al twee keer vervangen: je merkt het al, ze gaat nogal nonchalant om met die dingen ...
Ik zocht overal. In het gras aan de kant, op straat zelf, nergens een kaart te bespeuren
Samen met haar heb ik de wandeling twee keer opnieuw gelopen, hier heb ik mijn smartphone uit mijn zakje gehaald. Ze wees mij een plek aan op straat. Misschien is de kaart meegekomen en gevallen? Ik zocht overal. In het gras aan de kant, op straat zelf, nergens een kaart te bespeuren. Ik denk dat je de kaart niet bij had, probeerde ik, wellicht ligt ze gewoon thuis, en heb je ze ergens gelaten, en ben je dat vergeten.
Nu werd ze pas echt boos: ik weet wel nog wat ik doe hoor!
Maar ik merkte dat ze zelf begon te twijfelen: ze zocht het hele huis af, en toen dat gedaan was, nog een keer. Ik moest een beetje uit de buurt blijven, dat wist ik, maar ook een beetje helpen. Maar ik wist dat het nadien aan mij zou zijn: nieuwe kaart aanvragen, met alles erop en eraan. Hopelijk zou de nieuwe kaart er zijn, voordat we op reis vertrokken. Zo zie je maar dat een identiteitskaart verliezen altijd op een slecht moment komt ...
We hadden er ons al bij neergelegd dat we een nieuwe aanvraag moesten indienen, toen we plots telefoon kregen van een nichtje van haar. Is Kathleen haar paspoort kwijt? Vroeg ze. Hoe weet jij dat? Vroeg ik. Staat op facebook wist ze te vertellen. Ik heb geen facebook, dus begon mijn echtgenote snel te kijken. Direct daarna kregen we een telefoon van haar neef: dezelfde vraag met de melding dat haar paspoort was gevonden.
En inderdaad, op de facebookpagina die haar nichtje doorstuurde stond een post van een facebookvriend van haar die de kaart had gevonden. Wij namen contact met die persoon, en diezelfde avond nog was de kaart terecht. Ze was blij dat nu bewezen was dat ze niet vergeetachtig was, maar gewoonweg de kaart verloren had. Ziejewel!
En ik? Ik moest toegeven dat de wereld bijzonder klein is, en dat zelfs facebook positief kan zijn. Even overwoog ik om ook een profiel aan te maken. Gelukkig ging die drang snel terug over: ik heb geen facebook nodig. Ik draag immers goed zorg voor mijn kaarten ...