Volgende week begint de vakantie! Vooraleer je hoofdschuddend denkt dat ik een tekst van enkele maanden geleden per ongeluk nu presenteer, zal ik dit verduidelijken. Na 1 september krijgen de vele grootvaders en grootmoeders weer vrijaf, tenminste tijdens de schooluren. De kleuters, zowel de allerkleinsten als de achttienjarige, worden weer voor onbepaalde tijd in klassen opgevangen. Oef! Een zucht van opluchting bij menig oppasser.
Na 1 september krijgen de vele grootvaders en grootmoeders weer vrijaf
Want, laat ons wel wezen, tijdens die lange grote vakantie zijn de ouders van de ouders vaak de onmisbare schakels. Terwijl papa en mama de broodnodige centen gaan verdienen, moet iemand zich bekommeren om de kroost. Wie kan dat beter dan de generatie die niet meer op de arbeidsmarkt zit, zoals dat heet. Wij negeren even de niet zo verstandige oproep uit sommige kringen om de 60-plussers weer aan het werk te zetten. Alsof alleen betaalde arbeid een zinvolle besteding van de tijd is. Neen, diegenen die de senioren met een nieuwe job willen belasten, hebben duidelijk te weinig van het leven begrepen. Weg ermee.
Alsof alleen betaalde arbeid een zinvolle besteding van de tijd is
Nu de scholen weer opengaan, krijgen de grootouders weer wat adem- en speelruimte. De agenda – elke opa en oma moet tegenwoordig zoiets bijhouden, het liefst in een handige app – biedt nu andere mogelijkheden aan. De citytrips zijn zo’n 30 % goedkoper, de vakantiebestemmingen worden niet langer overspoeld, met andere woorden: tijd voor de uittocht van de grijs- of kaalgeworden burgers! Natuurlijk alleen voor diegenen die daar ook het geld voor hebben. De rest blijft thuis en zoekt andere ontspanning. Zeeën van tijd liggen voor ons. We zouden er wel in kunnen verdrinken. Maar dat gebeurt niet, want na enkele dagen of een paar weken komen ze weer binnenlopen, de hartendiefjes van onze tijd. Wie niet oppast, weet niet wat hij mist. (Lees die laatste zin nog maar eens na.)