We hebben blijkbaar kristallen in ons oor.
Ik wist dat niet, ik ben immers niet medisch geschoold, maar ik zou het op een eerder pijnlijke manier vernemen. De kristallen in ons binnenoor (de statoconia) zorgen voor ons evenwicht. En iedereen weet: evenwicht is belangrijk. Deze kristallen mogen niet verschuiven. En toch heb ik dat gedaan ...
Ik had al een tijdje last van een druk in mijn oren: je kent het wel, een kopvalling zeggen ze bij ons, die eerder slecht geneest. Je hebt er niet echt last van, maar je voelt dat er iets is. 's Morgens een beetje overdruk in de oren. Het gaat wel over, maar het is vervelend.
Op een avond besloot ik wat tegendruk te geven: de neus dichtknijpen, en met de mond dicht lucht duwen. Ik hoorde mijn trommelvlies klikken, maar toen kwam het: de kamer begon te draaien.
Ik kon nog naar de zetel kruipen, en legde me neer. Maar zelfs in horizontale positie had ik het gevoel te zullen vallen. Ogen open, of ogen dicht, het hielp allemaal niet veel.
Maar met de draaierigheid kwam de onpasselijkheid. En daar kan ik echt niet tegen. Intussen had mijn echtgenote gemerkt dat er iets aan de hand was.
Ik wil naar het toilet, maar vrees dat ik er niet zal geraken, zei ik.
Ze ondersteunde me. En hoewel ze me waarschijnlijk goed vast had, leek het alsof ik alle kanten tegelijk op zou vliegen. Ik klampte me vast aan alles wat maar kon, de zetel, de deurstijl, de muur, om toch maar een gevoel van houvast te krijgen.
Door mijn manoeuvre had ik de kristallen in mijn binnenoor verplaatst
Zittend op het toilet werd ik al snel zo onpasselijk, dat ik besloot me neer te leggen.
Op de koude vloer op mijn rug leek me een goed idee.
Ik was intussen zo beginnen te zweten dat mijn echtgenote bang werd.
Ik bel de dokter van wacht, vertelde ze.
Hoewel het al laat was, kwam de dokter vrij snel.
Hij onderzocht me grondig. Tijdens dat onderzoek heb ik twee keer moeten overgeven. Niet van ziekte, maar louter van de draaierigheid. Veel meer dan een inspuiting met een braakwerend middel kon de dokter mij niet geven. Zijn verklaring: door mijn manoeuvre had ik de kristallen in mijn binnenoor verplaatst. “Ze komen wel terug op hun plaats, maar op dit ogenblik weten jouw hersenen niet waar je bent, of hoe je staat of ligt. Ze krijgen verwarrende signalen: jouw ogen zeggen iets anders dan jouw evenwichtsorgaan.” Het gaat vanzelf wel over. Geef het maximaal een dag of drie.
Hoewel ik mij helemaal niet lekker voelde, bedacht ik toch dat we een fijn systeem hebben, waarbij je dag en nacht, naar een dokter kunt bellen die aan huis komt. Het alternatief zag ik helemaal niet zitten: al tollend met de wagen naar het ziekenhuis. Nochtans is dat het lot van veel zieke mensen in onze buurlanden.
Ik heb in de zetel geslapen, en toen ik 's morgens vroeg wakker werd, waren de kristallen wellicht grotendeels terug op hun plaats, want de draaierigheid was verdwenen. Nu nog een paar dagen rustig aan met de plotse hoofdbewegingen.
En mijn kristallen: ik weet ze nu zitten, en zal er goed voor zorgen.