Stijlvol meeslepend drama over mannelijk geweld en vrouwelijke onafhankelijkheid
C’è ancora domani (in een helder zwart-wit met een knipoog naar het neorealisme) is het regiedebuut van de Romeinse actrice, scenariste en auteur Paola Cortellesi (°1973).
Anno 1946. Enkele weken voor vrouwen officieel stemrecht kregen in Italië. Het is lente in Rome, bevrijd maar nog lijdend onder de gevolgen van de afgelopen oorlogsjaren. Overgebleven Amerikaanse soldaten delen nog steeds chocolade uit en vrouwen staan in de rij voor de supermarkt.
Alles verandert wanneer ze een mysterieuze brief ontvangt die ze omklemt als een liefdesbrief
Centraal staat Delia (gespeeld door Cortellesi zelf). Samen met haar agressieve echtgenoot Ivano (Valerio Mastrandea) woont ze met hun 3 kinderen en Ivano’s norse vader (geeft als advies: ‘je vrouw moet niet 10 keer geslagen worden, maar 1 keer goed’) in een typisch arbeidershuisje. Ivano, de pater familias, werkt hard om brood op de plank te krijgen en laat geen gelegenheid voorbij gaan om dit te vertellen, soms hardhandig! Alleen heeft hij ontzag voor zijn manipulerende, bedlegerige vader die Delia dagelijks verzorgt. Om de eindjes aan elkaar te knopen verricht Delia allerlei onderbetaalde taken zoals o.a. paraplu’s repareren, lakens ophangen en een zieke notaris zijn inspuiting geven. Ze voelt zich waardeloos, niet geliefd, niet begeerd. Gelukkig is er haar vriendin Marisa, een geestige vriend die haar aanmoedigt, een Afro-Amerikaanse vriend die haar graag wil helpen en een monteur die van haar houdt. Verder struint ze door de straten, opgewonden over de verloving van haar twintigjarige dochter Marcella (Romana Maggiora Vergano) met Giulio (Francesco Centorame), een jongeman uit een welgestelde familie. Alles verandert wanneer ze een mysterieuze brief ontvangt die ze omklemt als een liefdesbrief. Haar moed wordt aangewakkerd. Zal ze haar vooropgezette plannen omverwerpen? Kan ze zich een betere toekomst voorstellen? Niet alleen voor zichzelf maar voor alle vrouwen?
Inspiratie vond de cineaste in de verhalen van grootmoeders en overgrootmoeders die op de binnenplaats alles aan elkaar vertelden en waar er van privacy geen sprake was. Volgens Cortellesi gaat het niet om de grote vrouwenfiguren zoals Leonilde Iotti (voorvechtster van het algemeen stemrecht) maar om de vergeten vrouwen zoals haar grootmoeder en overgrootmoeder te eren.
Cortellesi acteert bijzonder sterk en roept herinneringen op aan haar fenomenale landgenote Anna Magnani. Ook zij wist als niemand anders zo intens de Romeinse geest te vertegenwoordigen en te rebelleren tegen de opgelegde maatschappijnormen.
Dit sterk, stijlvol, meeslepend drama (volledig gesproken in het Romeins dialect) over mannelijk geweld en vrouwelijke onafhankelijkheid, met muzikaal gechoreografeerde momenten èn een verrassend einde won verschillende prijzen op diverse festivals. Vermeldenswaard is zeker de wondermooie soundtrack met o.a. het lied van Lucia Dalla La sera dei miracoli. In Italië lokte de film meer dan 5 miljoen bezoekers. Daarmee is C’è ancore domani de best bezochte Italiaanse film in tientallen jaren. Ook bij ons is de film een succes: in de tweede bioscoopweek was hij de 4e best bezochte film.