Samen een appartement leegmaken.
Het heeft iets van een corvee. Lastige arbeid.
Niet zozeer omdat de arbeid fysiek zwaar is, maar omdat alles, werkelijk alles, veel herinneringen draagt. Herinneringen aan een vorig leven, een gezelligheid en zondagse drukte.
Samen het appartement van mijn moeder leegmaken, het is echt een corvee.
Mijn zussen zijn actief in het derde wereldcircuit. Veel nood aan allerlei spullen wist mijn zus te vertellen. Nou, dat viel even tegen. Dekens dat wel, en de overschotten voeding die mijn moeder bewaarde vonden dankbaar een nieuwe eigenaar, maar de rest was moeilijk te plaatsen.
Ik wil de spulletjes van mijn moeder niet op één of andere rommelmarkt vinden, zei mijn zus kordaat. Maar toen bleek dat werkelijk niemand interesse had, moesten we wel wat verzinnen.
Een opkoper werd gezocht, en de eerste paar, hadden geen interesse. Twee wilden eens komen kijken, en het bod dat ze uitbrachten was er een dat wij moesten betalen. We moesten betalen om onze herinneringen een mogelijk tweede leven te geven.
Het leven kan worden samengevat in wat een mens achterlaat; en dat is niet zo veel
Een Breughel eetplaats met gesneden figuren? Weg ermee!
Een slaapkamer in art deco minstens honderd jaar oud? Wie wil dat nog?
Hartzeer kreeg ik toen ik de commentaren hoorde op de Google machine uit mijn jeugd: in de twintig-delige encyclopedie heb ik jarenlang gesnuisterd en opzoekingen gedaan.
Misschien goed voor de freak ...
Gelukkig was al heel wat van eigenaar veranderd toen mijn ouders van het grote huis in Gent naar een appartement verhuisden. Ze bewaarden enkel het meest waardevolle, dachten ze. Wisten ze veel dat de kastjes van karton meer interesse zouden opwekken dan de oerdegelijke eiken meubelen.
Samen het appartement van mijn moeder leegmaken, de opkoper heeft het gedaan. Wij hebben betaald voor zijn werk, maar toen ik voor de laatste keer in het lege appartement rondliep moest ik een traan verpinken: een heel mensenleven samengevat in een factuur van de opkoper. Hier en daar op een markt nog een boek waarin mijn mama met veel plezier las, of een glaasje waaruit mijn papa graag een whisky dronk. Het leven kan worden samengevat in wat een mens achterlaat; en dat is niet zo veel. Ik troost me met de gedachte dat we met niets op de wereld kwamen. Dat we met niets vertrekken is dus niet zo erg.
Herinneringen zijn niet materieel, en misschien is dat maar goed ook, want de tastbare dingen zijn blijkbaar waardeloos. Daar denk ik wel eens over na, als ik weer eens een bestelwagen waardeloze prullen zie leveren.