Mijn echtgenote en ik hebben een afspraak.
Een regeling, zeg maar, om ons huwelijk goed te laten functioneren.
Die afspraak is er spontaan gekomen, voordat we gehuwd waren. Een soort automatisme, zeg maar.
Die afspraak luidt dat we elk verantwoordelijk zijn voor bepaalde beslissingen, en dat we niet op elkaars terrein komen. Zo is mijn echtgenote verantwoordelijk voor alle kleine beslissingen in ons leven. Ikzelf voor de grote. Zo beslist mijn echtgenote over de auto waarmee we rijden, welke reis we maken, welk huis we bewonen, of we kopen of huren … noem maar op, de kleine dingen des levens dus. Ikzelf ben bevoegd over zaken als de oorlog tussen Rusland en Oekraïne, de Amerikaanse verkiezingen, de regeringsvorming in België, … de echt belangrijke dingen, zeg maar.
Mijn echtgenote is verantwoordelijk voor alle kleine beslissingen in ons leven. Ikzelf voor de grote
En tot voor kort werkte dat prima: ze moeide zich niet met mijn beslissingen, en ik niet met de hare.
Maar nu dreigt er een probleem.
En dat probleem heet Trump.
Dat komt zo
Trump wil Groenland kopen. De reden is dat er nogal wat delfstoffen te vinden zijn op dat grote eiland. Deze delfstoffen waren tot voor kort moeilijk ontginbaar, maar door de opwarming van de aarde lijkt dat in de nabije toekomst veel eenvoudiger te worden. Deze delfstoffen zijn blijkbaar onmisbaar voor ons hedendaagse leven. Ze zitten in batterijen van auto's, in smartphones en in tal van elektronische zaken.
En over die zaken is mijn echtgenote bevoegd.
Hij doet er goed aan Groenland te kopen, want anders zullen de Chinezen het doen. En wat moet ik met een Chinese smartphone? Ze vroeg het mij onlangs.
Lap, dacht ik, hij is nog niet aan het bewind en hij slaagt er al in om tweedracht te zaaien tussen ons
Maar de verhouding tussen China en de Verenigde staten is net mijn bevoegdheid, dus hier kregen we een echt conflict.
Lap, dacht ik, hij is nog niet aan het bewind, en hij slaagt er al in om tweedracht te zaaien tussen ons. Wat moet dat geven op wereldvlak?
Zo worden onze goed verdeelde bevoegdheden zomaar door mekaar gehaspeld, en we staan erbij en kijken er naar. Ik heb vaak de indruk dat ook onze leiders erbij staan en er naar kijken. Kijken met stijgende verbazing voor zoveel ‘stokingsdrang’.
Stokingsdrang is voor mij het woord van het jaar, omdat het aangeeft dat iemand de drang voelt om ruzie te stoken waar het kalm was, onrust te zaaien waar tevredenheid heerste.
Misschien moeten we een andere afspraak maken, eentje waar Trump geen vat op heeft. Maar dat zal wel enig denkwerk vergen.