Toen ik klein was, hadden wij het geluk thuis een mooie tuin met een aantal bomen te hebben. Ook een paar bomen die wat groter waren dan de laagstamfruitboompjes. Met mijn broers vond ik het dan heel plezierig om in zo’n kersenboom te klimmen en daar dan een tijd te blijven zitten. Gewoon erin zitten was genoeg. Wellicht zat er in ons DNA nog iets van onze heel verre voorouders.
Daarna kwam er een tijd dat wij niet meer veel aandacht aan de bomen schonken. In de hele samenleving werden bomen nauwelijks nog opgemerkt. Met uitzondering van de dagen waarop een of andere chauffeur op onzachte wijze van de weg en tegen een boom was beland. Dan hoorde men snel de roep om die bomen te kappen. Bomen waren gevaarlijk, dat was duidelijk. Wie er zich in die tijd toch om bekommerde, werd spottend een boomknuffelaar genoemd en wat meewarig bekeken. Die was duidelijk niet met z’n tijd mee.
Wie er zich in die tijd toch om bekommerde, werd spottend een boomknuffelaar genoemd
Sedert enkele jaren is de boom echter in eer hersteld. Na de ontdekking van de vele klimaatproblemen hoorde men overal de roep om meer bomen te planten. Allerlei besturen begonnen ijverig her en der de spillen in de grond te stoppen. Heel erg tevreden over die plantacties konden zij dan achterover leunen in het besef de wereld een beetje te hebben gered.
Maar, we moeten kritisch blijven, die boomplantacties houden ook een gevaar in. Op zich zijn zij natuurlijk heel positief en wie kan daar tegen zijn? Het gevaar daarachter is echter dat wij al te snel denken dat wij op die manier de problemen klein kunnen maken. Niets is minder waar. Als zulke acties leiden tot zelfgenoegzaamheid, dan zijn zij niet productief. Zij zorgen er vaak voor dat aan een breder doel, namelijk een ingrijpende verandering van onze manier van leven, van produceren en consumeren, niet wordt geraakt. En dàt is nu wel echt de voorwaarde om op langere termijn iets tegen de klimaatramp te doen. Onze samenlevingen moet echt een andere weg op. Daar wil ik nog eens een boompje over opzetten.