In onze lage landen nabij de Noordzee is de oorlog intussen een heel verre herinnering. De ‘Great War’ kan niemand meer navertellen en zij die de Tweede Wereldbrand echt hebben beleefd, worden met de dag minder talrijk. Zoveel jaar genieten wij hier van een bijna onbedreigde vrede. Alleen de terreuraanslagen van enkele jaren geleden brachten hier even een kleine schokgolf. Een korte periode van besef dat de wereld helemaal niet zo rustig en liefdevol in elkaar zit.
Wij vieren in die dagen de zekerheid dat wij (voorlopig toch) het goede lot hebben getrokken
Vandaag de dag gaat de meeste aandacht naar het ‘conflict’, ja, woorden kunnen veel, in het Midden-Oosten. Aan de zijkant daarvan is wat in Oekraïne aan de gang is, ook nog een beetje nieuws. Vooral wellicht omdat de mensen er daar ook blank en bekend uitzien. Want, we moeten eerlijk zijn, die oorlog in Syrië, loopt die nog? En is er in Jemen intussen een en ander opgelost? Dan zwijgen we ook maar over de strijd in Congo, Mali, Tsjaad, Soedan, Nigeria, … Dat is allemaal ver van ons bed natuurlijk. Dan eindigt ons medegevoel al snel.
Natuurlijk kunnen wij niet elke dag opstaan en gaan slapen met alle ellende van de hele wereld, al was het maar omdat wij er helemaal geen macht over hebben. Maar dat de wereldmassamedia bepalen wat wij vreselijk vinden en waar wij steun, financiële en/of andere, moeten geven, stemt toch tot nadenken. De wereld is een dorp geworden, luidde het na de val van de Muur en het einde van de Koude Oorlog. Maar neen, die illusie zijn we nu toch wel kwijt. Dat dorp is er alleen voor de economische activiteit, voor alles wat voldoende geld opbrengt. Daarnaast razen de oorlogen, staatsgrepen, rebellieën voort. Evenmin als in de 20ste eeuw is er nu wapenstilstand. Dat moeten wij eens goed beseffen als begin november in onze streken de huldigingen plaatsvinden. Wij vieren in die dagen de zekerheid dat wij (voorlopig toch) het goede lot hebben getrokken. Maar laat ons misschien proberen om dat gevoel ook elders op de wereld te ondersteunen.