We leven in een geweldige tijd. Een lawaaierige tijd vooral, waarin alles luid en groot moet zijn. De televisie heeft ons de Amerikaanse levensstijl al goed ingeprent. Een tv-programma is maar geslaagd als mensen er hun ‘eemoosies’ tonen. Niets beter voor een politieker dan in het publiek wat tranen te laten. Zo bewijst hij dan toch ook maar een mens te zijn, gelooft men dan.
Naar buiten uit ziet alles er vaak best in orde uit
Maar is er in onze tijd nog tijd en plaats voor het stil verdriet? Dat van die jongen of meisje die niet zo populair is en zich afvraagt of iemand hem of haar ooit zal willen? Dat van die student die stilaan begint te beseffen dat de zo lang gedroomde opleiding te hoog gegrepen is? Van de werkloze die al tijden zonder succes aan het zoeken is naar een behoorlijke baan, omdat het diploma niet goed in de markt ligt, omdat hij niet het gepaste profiel heeft? En dan de mensen op rijpere leeftijd die alleen zijn gevallen en zich vaak moeten troosten met het gezelschap van een hond of kat. Zo zou ik kunnen doorgaan, want naar buiten uit ziet alles er vaak best in orde uit.
In deze tijd zijn velen beschaamd dat ze niet mee kunnen, dat ze niet behoren tot de altijd glimlachende en ‘fun’ hebbende massa. Bijna ongemerkt sluipen zij door het leven, door niemand gezien, want zij maken weinig of geen misbaar. Zij denken dat het hun schuld is dat zij zich verdrietig voelen en trekken zich vaak nog meer terug. Omdat alles zo snel moet gaan, worden zij niet opgemerkt. En toch, er is maar weinig nodig om hen weer vooruit te helpen. De oplossing ligt in wat de Amerikaanse miljardair Carnegie ooit zei: “Try to make the other person feel important”. Meer is niet nodig. Kijkt u dus eens goed om u heen en probeer de wereld te veranderen. Niet met grote daden, maar met wat kleine aandacht. Naïef? Ja. Maar probeer het toch maar eens.