Opa, moet ik bang zijn voor de Russen?
Mijn kleinzoon stelde mij onlangs die vraag.
Wat moet je daarop antwoorden, dacht ik.
Waarom denk je dat je bang moet zijn, vroeg ik op mijn beurt.
We horen in het nieuws dat we een groot leger moeten maken, en veel tanks en vliegtuigen kopen om tegen de Russen te vechten. Ze zitten al in Oekraïne.
En denk je dat ze naar hier zullen komen? Vroeg ik hem.
Als we niet vechten wel, en misschien moet mijn papa en oom Pieter naar het leger.
Mijn kleinzoon is acht jaar, en draagt al de zorg van een heel continent op zijn schouders.
Ik overdacht even hoe het was toen ikzelf die leeftijd had.
Mijn kleinzoon is acht jaar, en draagt al de zorg van een heel continent op zijn schouders
Wij werden toen bang gemaakt voor diezelfde Russen. Alleen, toen zaten ze al een heel stuk dichter. Duitsland bestond uit twee delen, waarvan het oostelijk deel onder Russische invloed stond. Oostenrijk grensde aan het rijk van het kwade.
Wij kregen lessen op school, hoe ons te gedragen bij een atoomaanval. De filmpjes over de flits bij de ontploffing van een atoombom zijn als het ware op mijn netvlies gebrand …
Later kregen we inzicht over de ecologische problemen waarmee onze toekomst zou te maken krijgen. De club van Rome publiceerde een rapport (de grenzen aan de groei) dat ons allemaal angstaanvallen bezorgde.
Toen ik wat ouder werd bleken de Russen opnieuw de boosdoeners, en werden kruisraketten geplaatst. Samen met wat vrienden betoogden we toen tegen de aankoop van die dure dingen.
‘Beter een kruisraket in de tuin, dan een Rus in de keuken’ werd een slogan van de wapenlobby.
Maar de werkelijke vijand zat elders: toen halfweg de jaren 70 van vorige eeuw, de Arabieren beslisten om de oliekraan dicht te draaien bleek pas hoe de vork in de steel zat. Massale werkloosheid en autoloze zondagen …
Ja, nu ik er over nadenk, ben ik al heel mijn leven bang gemaakt
Maar toch bleef de politiek dreigen met de Russen, dus moesten alle jonge mannen van mijn leeftijd naar het leger. Ik heb in Duitsland een luchtafweerbatterij helpen bemannen. Batterijen waarvan nu blijkt dat we er geen meer hebben.
Ja, nu ik er over nadenk, ben ik al heel mijn leven bang gemaakt.
Bang voor het milieu.
Bang om mijn werk te verliezen.
Bang om financieel niet toe te komen.
Bang voor de pensioenen.
maar het meest bang voor de Russen.
“I hope the Russians love their childeren too” zong Sting toen.
Maar dat alles vertelde ik niet aan mijn achtjarige kleinzoon. Hij komt er zelf wel achter.
Neen jongen, je moet niet bang zijn.