We zijn het met z’n allen nu wel helemaal beu, het liedje van de regen. Terwijl de hemelsluizen zich tijdens de zomermaanden moeilijk openden en het land wel leek uit te drogen, zitten we nu al weken, zeg maar maanden, onder voortdurende buien. Triestig weer, zeker, maar nog veel droeviger voor de honderden mensen die de waterellende rond en tot in hun huizen moe(s)ten meemaken.
Natuurlijk rijzen her en der vragen over wat er had moeten gebeuren om die overstromingen te voorkomen. Heel vaak zijn het dan mensen die op andere momenten vinden dat de overheden zich met niet te veel moeten moeien, die nu het hardst roepen dat er ‘iets gedaan moet worden’.
Altijd is er wel een jaar te vinden waarin het ook erg was
De hulpdiensten weten niet waar eerst aan te beginnen, de voorraad zandzakjes slinkt overal. Tegelijk hoor je bij velen nog altijd het liedje dat er helemaal geen klimaatprobleem is. Het heeft vroeger ook wel eens hard en lang geregend. Altijd is er wel een jaar te vinden waarin het ook erg was. Maar dat het met het klimaat verkeerd loopt, dat is een sprookje. Het is allemaal overdreven, vinden zij.
Waarom dat ongeloof, waarom die verbetenheid om eraan te twijfelen dat er meer aan de hand is dan een natte winter? Wellicht omdat de meeste mensen nog niet bereid zijn afstand te doen van de consumptie en de verspilling die onze samenleving regeert. Als de mensen echt willen inzien dat het menselijke handelen mee oorzaak is van al die klimaatproblemen, dan moeten zij wel besluiten dat het tijd is om de maatschappij anders te gaan sturen.
Hier en daar wat bomen planten, zal niet volstaan. We moeten nù beseffen dat het water ons aan de lippen staat. Alleen een andere manier van produceren en consumeren kan op lange termijn een oplossing bieden. Anders valt alles in het water.