We hadden op vrijdag 18 februari 2022 de bloempotten op het balkon weer eens goed opgeborgen. Het mooie beeld van kunstenares Ada Stel was weer in de hoek gezet, zodat de wind er geen vat op kon krijgen. Eunice, volgens het KMI één van de krachtigste stormen in zo’n 20 jaar, kwam eraan. Het aantal zware stormen neemt door onze klimaatverandering toe. Ik lag er niet wakker van.
De kerkhaan verliet zijn meer dan 60 meter uitkijkpost en zeilde naar de bosjes aan de voet van de kerk
De volgende dag stonden zowel de kerkhaan als het kruisbeeld niet meer op de trotse toren van onze mooie parochiekerk. Na jaren van stilstand was de haan naar beneden gevlogen. Dat zou je niet verwachten van een kerkhaan die immers geoefend is in stilstaan, in met de wind meedraaien en in het trotseren van weer en wind. Eunice werd hem teveel. Wellicht was hij het eenzame en celibataire leven even beu. Hij verliet zijn meer dan 60 meter uitkijkpost en zeilde, zoals het een kerkhaan betaamt, naar de bosjes aan de voet van de kerk. Wellicht had hij de kolder in de kop en besloot, gebruikmakend van de situatie, eindelijk eens op zoek te gaan naar een hennetje.
Het is me nooit duidelijk geworden of haanlief het 100 kilo zware kruisbeeld met een glanzende vergulde bol ook heeft meegenomen in zijn avontuur, of dat dit gewoon het werk van de zwaartekracht was. Hoe dan ook, dat 3 meter hoge kruisbeeld hing op 19 februari alleen nog vast aan de bliksemafleider. Een onveilige situatie, volgens de experts. Een gespecialiseerd bedrijf verwijderde het kruisbeeld, met twee enorme kraanwagens, uit zijn benarde positie.
Ruim een jaar later begon de restauratie van de toren. De met leien bedekte torenspits en de keurig gemetste Brabantse kalkzandstenen, kregen een opknapbeurt. Ik heb de capriolen van de werkmannen met enige verbazing gevolgd. Hoogtevrees hadden ze in elk geval niet. Wel waren ze gek op Studio Brussel. Ik niet. Veertig jaar luchtvervuiling werden met hogedrukspuiten van de muren verwijderd. De zwarte drab watervalde naar beneden. En daar leven wij dus in.
Veertig jaar luchtvervuiling werden met hogedrukspuiten van de muren verwijderd. De zwarte drab watervalde naar beneden. En daar leven wij dus in
Het verhaal van de Brabantse natuursteen
Wanneer je de, in het zonlicht nu, weer mooi wit glanzende kerktoren beter bekijkt, zie je dat er verschillende soorten stenen zijn gebruikt. Het gaat dan vooral om een mengeling van
grijswitte Gobertanger kalkzandsteen en Belegemse steen, die donkerder is en een geel tot grijsgroene kleur heeft. De Gobertange steen werd vanaf de 16de eeuw in kleine steengroeves bij Brussel gewonnen. Na de ontginning van de natuursteen, werden deze groeves vaak opgevuld, zodat de boeren de grond weer konden gebruiken.
De stenen voor onze kerk werden vermoedelijk aangevoerd via de Willebroekse Vaart. Dat kanaal is in het midden van die eeuw in gebruik genomen. Het verbindt Brussel met Willebroek en mondt bij Klein-Willebroek, met een sluis, uit op de Rupel. Het is de oudste waterweg in de westerse wereld, waarop schepen niveauverschillen kunnen overbruggen. Aan innovaties is er geen gebrek in België. Toch vraag ik me af wat het nut is van de Waalse scheepslift van Strépy-Thieu.
Gobertanger kalkzandsteen in de voet van de toren met halve kleppen van schelpjes en een vage gelaagdheid, die geaccentueerd worden door een roestbruine kleur. © Auteur.
Deze gesteenten zijn in langvervolgen tijden gevormd in een voorloper van de Noordzee. Dit gebeurde 56-41,2 miljoen jaar geleden in het Eoceen. Dat was een tijd waarin de aarde langzaam maar zeker afkoelde. Er vond een geleidelijke overgang plaats van een warme ‘hot house’ tijd, met palmen en krokodillen op de Noordpool, naar de ‘ijskeldertijd’ met ijskappen in de poolgebieden. Sinds 1950 hebben we onze eigen klimaatverandering door onze gigantische vervuiling.
Wanneer je de, in het zonlicht nu, weer mooi wit glanzende kerktoren beter bekijkt, zie je dat er verschillende soorten stenen zijn gebruikt
De Eocene Noordzee was een regelmatig uitdijende warme zee, waarbij delen van ons land werden overstroomd of juist net boven het water uitkwamen. Door de verwering op het land, werd er in die zee slib en zand afgezet, zoals het Brussels Zand dat jarenlang in allerlei groeves werd gewonnen. Nu zijn het vaak prachtige Vlaams-Brabantse natuurgebieden, waar je in alle rust kunt genieten van vogels en zeldzame dieren en planten.
De witte kalkzandstenen ontstonden in de zuidelijke rand van de Eocene Noordzee. Grofweg komen de Ieperse-, Brusselse- en Ledesteen aan het oppervlak langs de lijn Brugge-Gent-Leuven. De kalksteenbanken zijn ongeveer 20 centimeter dik. Bij Brussel worden ze Diegemse steen genoemd. Meer oostelijke heten ze Gobertange steen.
Gewilde natuursteen
De witte kalkzandstenen van de kerktoren van de Puurse parochiekerk Sint-Pieter zijn in hun oude glorie hersteld. Veertig jaar vervuiling is verdwenen. In onze regio is het weer een pareltje tussen de witte gevels van de vele kathedralen, kerken, landhuizen en andere gebouwen. De Diegemse en Gobertange kalkzandsteen hoort ook bij het bouwkundig patrimonium van Puurs. Andere bekende gebrouwen die hiermee zijn gebouwd zijn de Sint-Romboutskathedraal in Mechelen, het stadhuis en de Kathedraal van Sint-Michiel en Sint-Goedele in Brussel, het stadhuis van Leuven en de prachtige Sint-Leonarduskerk in Zoutleeuw.
Het dorpje Diegem is ondertussen het slachtoffer geworden van de Brusselse expansie en de aanleg van Zaventem. Het meer naar het oosten gelegen gehucht Gobertange bij Malen, is hieraan ontsnapt. Voor restauratiewerkzaamheden is er nog één bedrijf actief dat deze bijzondere kalkzandsteen wint. Onze kerktoren heeft daarvan geprofiteerd.
Tekst: Jan Stel (Prof. em. Ocean Space and Human Activity, University Maastricht, the Netherlands)