De Russen

25-03-2025

Opa, moet ik bang zijn voor de Russen? 
Mijn kleinzoon stelde mij onlangs die vraag. 
Wat moet je daarop antwoorden, dacht ik.
Waarom denk je dat je bang moet zijn, vroeg ik op mijn beurt.

We horen in het nieuws dat we een groot leger moeten maken, en veel tanks en vliegtuigen kopen om tegen de Russen te vechten. Ze zitten al in Oekraïne. 

En denk je dat ze naar hier zullen komen? Vroeg ik hem.
Als we niet vechten wel, en misschien moet mijn papa en oom Pieter naar het leger. 

Mijn kleinzoon is acht jaar, en draagt al de zorg van een heel continent op zijn schouders. 
Ik overdacht even hoe het was toen ikzelf die leeftijd had. 

Mijn kleinzoon is acht jaar, en draagt al de zorg van een heel continent op zijn schouders

Wij werden toen bang gemaakt voor diezelfde Russen. Alleen, toen zaten ze al een heel stuk dichter. Duitsland bestond uit twee delen, waarvan het oostelijk deel onder Russische invloed stond. Oostenrijk grensde aan het rijk van het kwade. 

Wij kregen lessen op school, hoe ons te gedragen bij een atoomaanval. De filmpjes over de flits bij de ontploffing van een atoombom zijn als het ware op mijn netvlies gebrand … 

Later kregen we inzicht over de ecologische problemen waarmee onze toekomst zou te maken krijgen. De club van Rome publiceerde een rapport (de grenzen aan de groei) dat ons allemaal angstaanvallen bezorgde. 

Toen ik wat ouder werd bleken de Russen opnieuw de boosdoeners, en werden kruisraketten geplaatst. Samen met wat vrienden betoogden we toen tegen de aankoop van die dure dingen. 

‘Beter een kruisraket in de tuin, dan een Rus in de keuken’ werd een slogan van de wapenlobby. 

Maar de werkelijke vijand zat elders: toen halfweg de jaren 70 van vorige eeuw, de Arabieren beslisten om de oliekraan dicht te draaien bleek pas hoe de vork in de steel zat. Massale werkloosheid en autoloze zondagen … 

Ja, nu ik er over nadenk, ben ik al heel mijn leven bang gemaakt

Maar toch bleef de politiek dreigen met de Russen, dus moesten alle jonge mannen van mijn leeftijd naar het leger. Ik heb in Duitsland een luchtafweerbatterij helpen bemannen. Batterijen waarvan nu blijkt dat we er geen meer hebben.

Ja, nu ik er over nadenk, ben ik al heel mijn leven bang gemaakt. 
Bang voor het milieu.
Bang om mijn werk te verliezen.
Bang om financieel niet toe te komen. 
Bang voor de pensioenen.
maar het meest bang voor de Russen. 

“I hope the Russians love their childeren too” zong Sting toen. 

Maar dat alles vertelde ik niet aan mijn achtjarige kleinzoon. Hij komt er zelf wel achter. 
Neen jongen, je moet niet bang zijn.

Klimaat

19-03-2025

Narcissen, ik kwam ze tegen tijdens mijn wandeling. Narcissen die in volle bloei staan in de kasteeldreef in Laarne. En dat begint maart. Mijn paasbloemen thuis hebben nog maar net de aarde verlaten, en tonen een groen blad. Niets meer. 

Wellicht is het een andere soort, een hele vroege soort, maar toch lijkt het vroeg om nu al te bloeien. 
Krokussen en sneeuwbloemen ja, de naam geeft het een beetje weg, maar bij paasbloemen stel ik mij dingen voor die ten vroegste in april hun schoonste kant laten zien. 

Mijn paasbloemen thuis hebben nog maar net de aarde verlaten, en tonen een groen blad

Het moet zijn dat het klimaat opwarmt. 
We zien dat aan de kleinste dingen: de warmste februarimaand ooit, de warmste dag, of liever, zowat de warmste elke dag van maart ooit ... en er zijn al muggen. 

Raar dat blijkbaar niemand daarom maalt. De verkiezingen hebben uitgewezen dat de meeste mensen wakker liggen van migratie, maar de miljarden die we dreigen te verliezen aan de klimaatopwarming straal negeren. 

Even leek de publieke opinie klaar voor klimaatmaatregelen, maar twee leiders van grote belangrijke staten, veroordeelden de wereld tot een wapenwedloop. Tot voor kort was er geld voor zowat niets. Geen geld om de armoede te bestrijden, geen geld om de migratie op te vangen, geen geld om de klimaattransitie te financieren, zelfs geen geld meer om de pensioenen en de zieken te betalen. 

En plots, na een paar dreigende verklaringen van de president van de machtigste staat van de wereld, maakt Europa zo maar eventjes 800 miljard euro vrij om wapens te kopen. Wat zijn we ermee als we de Russen kunnen tegenhouden, maar intussen ons huis is afgebrand, of de eerste verdieping permanent onder water staat?

Wat zijn we ermee als we de Russen kunnen tegenhouden, maar intussen ons huis is afgebrand?

Ons huis dreigt niet vernietigd te worden door bommen, maar eerder door de natuur.  
Geen kernbom maar een waterbom veegde een paar jaar terug een paar Waalse dorpen van de kaart. 
Dit fenomeen dreigt zich te herhalen, maar niemand is er mee bezig, zo lijkt het wel. 

Ik blijf erbij dat onze politici de verkeerde prioriteiten leggen. 

Intussen blijf ik consequent handelen vanuit de wetenschap dat als ik de wereld wil veranderen, ik het beste bij mezelf begin. Dus droom ik van narcissen op Pasen ... 

Narcissen

Krantenbedeling

10-03-2025

Laat ik beginnen met het goede nieuws: vandaag kreeg ik de krant! 
De juiste krant, en op tijd. 
Dat is echt nieuws geworden, want zoals ik al eerder in een ander blogberichtje schreef, heeft onze regio te lijden onder een slechte levering van de kranten door PPP. 

Dat bedrijf nam eind vorig jaar de taak van bpost over. 
Dat was, voorzichtig gezegd, niet echt succesvol. 

Na de opstartproblemen kwamen de continuïteitsproblemen. 

De kranten reageerden eerst door kiosken op te zetten, waar de abonnees hun dagelijkse krant konden afhalen. Voor ons betekende dat een verplaatsing van zo'n 10 km. We vormden een groep van buren, en deelden het leed. 
Maar ook deze dienstverlening nam een einde. 

Toen de problemen bleven aanslepen bezorgde de krant ons cheques, waarmee we de krant konden ophalen in de krantenwinkels. Er zijn in Laarne geen krantenwinkels, en de plaatsen waar we wel terecht konden, zagen ons niet echt graag komen: te onregelmatig, en met teveel ...

We vomrden een groep van buren, en deelden het leed

Intussen blijven we klachten bezorgen aan de kranten. Maar het heeft allemaal niet veel succes. 
Om aan deze problematiek een einde te stellen heb ik de krant twee voorstellen gedaan. 

Ik deel ze graag met jullie:

  1. Keer het systeem om bezorgklachten in te dienen gewoon om! Dus laat de lezer een berichtje sturen als de krant wel correct werd geleverd. Dat zal een hoop mails uitsparen.  Ga ervan uit dat als je niets hoort, de krant niet werd geleverd.
     
  2. Ikzelf kan ook iets doen, en heb de krant laten weten dat ik van bank ben veranderd. Die bank werkt niet met domiciliëring. Ze doet daar niet aan mee. Maar ik zal de krant wat getekende opdrachten geven, waarmee ze op eenvoudig verzoek naar een bank van keuze kan gaan, waar ze onmiddellijk zal uitbetaald worden. Let wel, het aantal banken dat hieraan meewerkt is eerder beperkt (momenteel nog maar één) maar voor een groot bedrijf als een krant, kan het geen probleem zijn om eens naar Laarne te komen. Schuld is haalbaar, zoals de wet zegt ... 

Maar de krant wenst niet in te gaan op mijn voorstellen. Daarom heb ik maar op een officiële manier gehandeld, en de krant in gebreke gesteld, en een klacht ingediend bij zowel PPP als bij de ombudsdienst. Ik weet dat het ook niet veel zal helpen, maar het geeft mij wat gemoedsrust. 

Ik heb de krant in gebreke gesteld, en een klacht ingediend bij zowel PPP als bij de ombudsdienst

Verdere opzoekingen leert ons immers dat de problemen met PPP niet nieuw zijn, en dat er al veel klachten waren over dat bedrijf, vooraleer ze het contract voor de krantenbedeling binnenhaalden. 

Zo lezen we op de website van VRT 'dat de Franstalige krantenuitgevers erg ontevreden zijn over de dienstverlening van PPP in Brussel. Lapresse.be, dat de uitgevers van kranten als Le Soir, La Libre Belgique en La Capitale overkoepelt, beweert dat er de afgelopen 12 maanden meer dan 30.000 klachten over de krantenverdeling in Brussel waren in 2024. Veelal gaat het over kranten die te laat of helemaal niet geleverd worden.' 

Goedkoop is dus vaak duurkoop, of gaat ten koste van de dienstverlening ... 

UNO

14-02-2025

We hebben een nieuwe regering. 
Daarover heb je al uitvoerig alles kunnen vernemen. 
Ik heb de indruk dat er nog nooit zoveel inkt vloeide over alle plannen die in een regeerakkoord worden opgenomen. Dat is goed, maar toch lijkt het alsof de goegemeente een paar belangrijke dingen over het hoofd ziet. Echt belangrijke dingen dan. Ik heb het dan over de plannen van de president van Verenigde Staten van Amerika. 

Zo lijkt het alsof Trump het plan heeft opgevat om de UN (de Verenigde Naties) te ontmantelen. 
Stap voor stap ontrekt hij middelen aan deze organisatie. En Amerika is de grootste financier van de UNO. 

Heel wat mensen liggen niet wakker van de UN. Wat meer is, een korte bevraging bij mijn vrienden en kennissen leerde mij dat die organisatie zeer weinig gekend is. Nog minder waarvoor ze staat. 

Dat is verontrustend. Onder het credo 'nooit meer oorlog' na de eerste wereldbrand, werd de Volkenbond opgericht. Deze organisatie slaagde er niet in om een grote wereldoorlog te vermijden. 

Heel wat mensen liggen niet wakker van de UN

Na deze tweede wereldoorlog werd de UNO opgericht (nadien werd de naam afgekort tot UN)

Belangrijk verschil met de Volkenbond, is dat de UN wel kan beschikken over een leger; de zogenaamde 'blauwhelmen'. Zowat alle landen ter wereld maken er deel van uit. 

In de schoot van de UN werden diverse agentschappen en nevenorganisaties opgericht. 
De meest bekende daarvan zijn o.a. de Wereldbank, het IMF, Unicef, het hoog commissariaat voor de vluchtelingen, de Wereld Gezondheidsorganisatie …

De impact van de UN kan moeilijk overschat worden. Regeringen zijn gebonden aan de afspraken die werden gemaakt binnen de schoot van deze organisatie, en inderdaad, vaak lijkt dat een beperking. Zo zal de wereld gezondheidsorganisatie (WHO) verplichtingen opleggen aan landen ten einde de verspreiding van besmettelijke ziekten te voorkomen. Wellicht heeft deze werkwijze ervoor gezorgd dat zeer besmettelijke virussen zoals ebola zich niet verder konden verspreiden. 

Trump wil hier de stekker uittrekken. 
Ook de Israëlische regering heeft al te kennen gegeven niet hoog op te lopen met deze organisatie. 

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) legt verplichtingen op aan landen om de verspreiding van besmettelijke ziekten te voorkomen, wat mogelijk heeft bijgedragen aan het indammen van zeer besmettelijke virussen zoals ebola

Toen Netanyahu de Blauwhelmen vroeg om 'uit de weg te gaan' was dit een directe aanval op het bestaan van de UN zelf. Dat bepaalde landen problemen hebben met de UN lijkt logisch. Zo is de Israëlische regering al diverse malen veroordeeld, ondanks de vele veto's die de Verenigde Staten als permanent lid van de Veiligheidsraad inriep. 

Dat vetorecht is m.i. een fout in de creatie van deze organisatie. De vijf permanente leden van de Veiligheidsraad zijn de overwinnaars van de Tweede Wereldoorlog. Zij hebben elk een vetorecht over te stemmen resoluties. Dat maakt echte veroordelingen, of ingrepen zo goed als onmogelijk. 

Maar dat is zeker geen reden om de organisatie af te schaffen. 
De Volkenbond slaagde er niet in om het uitbreken van een grote wereldbrand te voorkomen. 

Ik hoop dat het ontmantelen van de UN een einde zal nemen, want het risico op het uitbreken van een wereldwijd conflict neemt er alleen door toe. 

Het ontmantelen van de VN vergroot het risico op een wereldwijd conflict

Stel dat de VS daadwerkelijk besluiten om de VN te ontmantelen of hun betrokkenheid op een significante manier te verminderen, dan zou dit verstrekkende gevolgen hebben. Ten eerste zou een dergelijke stap de internationale samenwerking ernstig onder druk zetten. De VN speelt een cruciale rol in het faciliteren van dialoog tussen landen, het coördineren van humanitaire hulp en het aanpakken van mondiale vraagstukken zoals klimaatverandering en terrorisme.

Daarnaast zou de ontmanteling van de VN kunnen leiden tot een toename van unilaterale acties door landen, waarbij nationale belangen meer op de voorgrond komen dan collectieve verantwoordelijkheden. Dit zou kunnen resulteren in een fragmentatie van het internationale systeem, waar landen in plaats van samen te werken, meer gericht zijn op eigenbelang.

De gevolgen voor de wereldorde zouden enorm zijn. De VN is niet alleen een platform voor diplomatie, maar ook een symbool van mondiale solidariteit en samenwerking. De afbraak van deze instelling zou de weg kunnen vrijmaken voor een wereld waarin conflicten vaker escaleren en waar er minder ruimte is voor dialoog en samenwerking.

Hopelijk is iedereen zich daar ook voldoende van bewust. 

Beslissingen

28-01-2025

Mijn echtgenote en ik hebben een afspraak. 
Een regeling, zeg maar, om ons huwelijk goed te laten functioneren. 
Die afspraak is er spontaan gekomen, voordat we gehuwd waren. Een soort automatisme, zeg maar. 

Die afspraak luidt dat we elk verantwoordelijk zijn voor bepaalde beslissingen, en dat we niet op elkaars terrein komen. Zo is mijn echtgenote verantwoordelijk voor alle kleine beslissingen in ons leven. Ikzelf voor de grote. Zo beslist mijn echtgenote over de auto waarmee we rijden, welke reis we maken, welk huis we bewonen, of we kopen of huren … noem maar op, de kleine dingen des levens dus. Ikzelf ben bevoegd over zaken als de oorlog tussen Rusland en Oekraïne, de Amerikaanse verkiezingen, de regeringsvorming in België, … de echt belangrijke dingen, zeg maar. 

Mijn echtgenote is verantwoordelijk voor alle kleine beslissingen in ons leven. Ikzelf voor de grote

En tot voor kort werkte dat prima: ze moeide zich niet met mijn beslissingen, en ik niet met de hare. 
Maar nu dreigt er een probleem. 
En dat probleem heet Trump. 

Dat komt zo

Trump wil Groenland kopen. De reden is dat er nogal wat delfstoffen te vinden zijn op dat grote eiland. Deze delfstoffen waren tot voor kort moeilijk ontginbaar, maar door de opwarming van de aarde lijkt dat in de nabije toekomst veel eenvoudiger te worden. Deze delfstoffen zijn blijkbaar onmisbaar voor ons hedendaagse leven. Ze zitten in batterijen van auto's, in smartphones en in tal van elektronische zaken. 

En over die zaken is mijn echtgenote bevoegd. 

Hij doet er goed aan Groenland te kopen, want anders zullen de Chinezen het doen. En wat moet ik met een Chinese smartphone? Ze vroeg het mij onlangs. 

Lap, dacht ik, hij is nog niet aan het bewind en hij slaagt er al in om tweedracht te zaaien tussen ons

Maar de verhouding tussen China en de Verenigde staten is net mijn bevoegdheid, dus hier kregen we een echt conflict. 

Lap, dacht ik, hij is nog niet aan het bewind, en hij slaagt er al in om tweedracht te zaaien tussen ons. Wat moet dat geven op wereldvlak?

Zo worden onze goed verdeelde bevoegdheden zomaar door mekaar gehaspeld, en we staan erbij en kijken er naar. Ik heb vaak de indruk dat ook onze leiders erbij staan en er naar kijken. Kijken met stijgende verbazing voor zoveel ‘stokingsdrang’. 

Stokingsdrang is voor mij het woord van het jaar, omdat het aangeeft dat iemand de drang voelt om ruzie te stoken waar het kalm was, onrust te zaaien waar tevredenheid heerste. 

Misschien moeten we een andere afspraak maken, eentje waar Trump geen vat op heeft. Maar dat zal wel enig denkwerk vergen. 

Goede voornemens

28-01-2025

Het zijn solden.
Met die woorden opende mijn echtgenote de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Eindelijk is die idiote koppelverkoop gedaan, en beginnen de echte afprijzingen. 

Daar gaan mijn goede voornemens dacht ik toen. Immers, met de deelname aan de koopwoede van de soldenperiode zal ik niet één maar wel twee voornemens overtreden.

Je bent alleen verantwoording verschuldigd aan jezelf

Het voornemen om niet teveel onnodige dingen te kopen is blijkbaar moeilijk aan te houden voor mijn echtgenote. Maar mijn belangrijkste goede voornemen van het jaar was dat ik mijn goede voornemens een wat langer leven wilde geven. Een voornemen dat de lente haalt, zeg maar. 

Maar nu ik erover nadenk, moet ik vaststellen dat de meeste voornemens nogal egoïstisch van aard zijn:

  • ik zal minder eten
  • ik zal minder drinken
  • ik zal beleefder zijn
  • ik zal harder werken
  • ik zal minder kopen
  • ik, ik, ik

Het is dus niet verwonderlijk dat die voornemens snel sneuvelen: je bent alleen verantwoording verschuldigd aan jezelf. En dat is wel heel gemakkelijk. Lukt het niet, dan is er maar 1 persoon waarop je kwaad kunt worden. Volgend jaar beter, zeggen de meesten dan. 

Daarom heb ik dit jaar een mix van goede voornemens gemaakt:

Een egoïstische: ik wil mijn goede voornemens tot na de lente aanhouden, en een minder egoïstische: de natuur kan op mijn steun rekenen. Het eerste voornemen is nu al om zeep; en ik kan op mezelf kwaad zijn, want ik hield mijn echtgenote niet tegen (maar misschien had zij het voornemen gemaakt om net veel te kopen). 

Mijn tweede voornemen zal ook moeilijk worden: geen vliegreizen, niet teveel verplaatsingen met de wagen, veel minder vlees eten, tegen iedereen die wil luisteren zagen over het klimaat en de natuur …  Ook bij dit voornemen zie ik problemen opduiken met mijn echtgenote. 

Misschien moeten we met z'n allen maar alle goede voornemens vervangen door één groot voornemen: proberen overeen te komen met onze naasten

Misschien moeten we met z'n allen maar alle goede voornemens vervangen door één groot voornemen: proberen overeen te komen met onze naasten. Onszelf en onze verlangens op de tweede plaats zetten, onszelf inleven in de ander, niet ons eigenbelang nastreven, wat meer altruïstisch zijn. 

Als we daarin slagen, dan komt de rest vanzelf wel goed.  

Als dat geen goed voornemen is, dan weet ik het niet meer. Nu maar hopen dat de rest volgt.

Krantbezorger gevraagd

26-11-2024

Ik beken: ik lees graag de krant. Wat meer is, ik lees graag de krant op papier. 

Ik heb het geprobeerd op het wereldwijde web; met de app van de krant, maar het algoritme stuurt me naar artikels die gelijkaardig zijn, aan wat ik net las. Dat moet ik niet. 

Ik lees de krant omdat ik vertrouw op de journalisten. Zij bepalen wat belangrijk is, en plaatsen de belangrijke zaken vooraan in de krant. Ook zorgen zij voor een selectie van het nieuws, en wat belangrijker is: ze dubbelchecken de zaken. Geen fake nieuws in de krant, denk ik dan. 

Geen fake nieuws in de krant, denk ik dan

Maar er is meer: ik lees graag het hoofdartikel. Zo krijg ik dadelijk een mening over belangrijke dingen die ons moeten bezig houden. Lange tijd stond het hoofdartikel dan ook op de eerste pagina van de krant die ik lees. Handig wel. In de app moet je er naar zoeken; tussen de meningen van andere schrijvers, journalisten en opiniemakers. Leuk wel om te lezen, maar niet altijd het standpunt van het medium dat ik lees.

Ik heb dus een abonnement dat zorgt draagt voor mijn wensen: elke dag voor dag en dauw, een papieren krant in de bus, zodat ik bij het ontbijt kan genieten van de mening van velen, en zo mijn eigen standpunten kan bepalen. 

Ik was dus redelijk verbolgen toen de krant een aantal dagen uitbleef. Bleek dat de post in Wetteren in staking was gegaan. Dit had gevolgen voor mijn woonplaats. Maar ik heb begrip voor iedereen die opkomt voor de rechten van de werkende mens, en staken hoort daar nu eenmaal bij. 

Maar nadat de staking een einde nam, bleef de krant weg. De krant wordt sinds kort geleverd door een privé firma, en daardoor kon het gebeuren dat ik de krant wat later in de bus kreeg. Dat was het officiële antwoord dat ik van mijn krant kreeg. 

Ik denk niet dat ze met dat 'wat later' een paar weken bedoelden, wat dat is exact waar we nu zitten: al drie weken moeten we het stellen zonder papieren krant. 

De krantenverdeler kijkt niet meer raar op als ik met een lijstje voor 8 kranten kom aandraven

Blijkbaar is het moeilijk om het als privaat bedrijf beter te doen dan een overheidsbedrijf, want van de krant kregen we bericht dat er een alternatieve bedeling voorzien wordt. Al meer dan een week kunnen we krant 's morgens ophalen op een paar plaatsen. 

Vermoedelijk gingen de kranten over tot deze maatregel nadat in de pers verscheen dat onze nieuwe leverancier de kranten gewoon op straat had geworpen ...

Hoe dan ook, met onze buren hebben we al snel een beurtrol afgesproken, zodat we niet elke dag 8 km moeten rijden om onze krant op te halen. De krantenverdeler kijkt niet meer raar op als ik met een lijstje voor 8 kranten kom aandraven. De briefjes met de abonnementsgegevens heb ik steeds bij, en die moeten we al niet meer tonen. 

Alles went, maar ik hoop dat deze regeling snel een einde kan nemen, want als het mijn beurt is, ben ik al snel een uur bezig met de verdeling. Misschien moet ik mijn onkosten doorsturen naar PPP of AMP. 

Maar heel dit verhaal is niet negatief: ik heb geleerd dat binnen een zeer korte tijd, onze buurt in staat is om een werkende oplossing te bieden voor de problemen. Dat we onze buren hierdoor ook beter leerden kennen zie ik ook als een pluspunt. Ik ben niet de enige De Morgen lezer in de buurt!

Twaalf maanden

16-10-2024

Het is weer die tijd van het jaar. 
Met de herfst komen de herinneringen boven.  
Het zal straks immers een jaar geleden zijn dat jij overleed. 
Samen met het vallen van de bladeren komt het besef dat onze moeder ons een jaar terug verliet. 

Ook onze zus stierf in deze periode. Veel te vroeg moest zij van ons heengaan. 
Dat heeft jou wellicht ook gesterkt in jouw vraag om jouw leven te beëindigen. 

Wij hebben misschien wel onderschat hoe zwaar je het had. Wellicht toonde je ons jouw optimistische gezicht, en was je eenzaam toen we weg waren.

Hoe vaak heb je me gevraagd wat voor nut jouw leven nog had, zonder man, en afhankelijk van hulp. Mijn antwoord was toen steeds, dat zolang jij er nog was, wij een thuis hadden om naar toe te gaan. 

Het gemis blijft immers, ongeacht de tijd die er over gaat

Zelf hebben we allemaal een nestje gemaakt voor onze kinderen, in de hoop dat het voor hen een thuis kan zijn, maar onze thuis was het nestje dat jij met papa hebt gemaakt. 

Zolang jij er was, bestond dat nestje nog. Misschien hebben we er te weinig gebruik van gemaakt, maar als we er waren, probeerde je minstens de schijn op te houden gelukkig te zijn. 

Drie jaar heb je papa overleefd, en bijna nooit over hem gesproken. 
Nu pas besef ik hoe hard je hem moet hebben gemist. Wij konden dat gat niet opvullen. 

Zeven jaar heb je onze zus, jouw dochter overleefd. Geen enkele moeder verdient het een kind te moeten begraven. Maar ook over haar sprak je niet veel, je wist dat het ons allemaal pijn deed. 

En wellicht miste je nog andere personen. Het gemis blijft immers, ongeacht de tijd die er over gaat. 

Het gemis voor jouw moeder die stierf toen je pas elf was. Het gemis van jouw vader, bij wie jullie inwoonden en ook veel te vroeg stierf. Het gemis van jouw lievelingsoom ...

Wij hebben die niet gekend, en konden enkel delen in het verdriet over onze zus en onze vader. 

Achteraf bekeken lijkt jouw leven een aaneenschakeling van verdriet te zijn geweest, maar ook een leven van sterk houden, niet tonen hoe verdrietig je tot wanhoop kan brengen. Ik hoop dat je ook veel gelukkige momenten hebt beleefd, en dat je daar ook aan terug kon denken. 

We kunnen verder zonder jou, maar zullen altijd aan jou denken bij het vallen van de bladeren

Wij moeten nu verder zonder ons nestje, en hebben niet echt een plek meer om naar toe te gaan. 

Maar we komen goed overeen, en spreken regelmatig af.  Het lijkt erop dat het verlies van ons nestje, ons dichter bij elkaar heeft gebracht. We doen nu meer dingen samen dan vroeger. 

Je hebt dat goed gedaan. We kunnen verder zonder jou, maar zullen altijd aan jou denken bij het vallen van de bladeren. 

Slaap wel lieve moeder. Graag sluit ik af met de laatste woorden die ik jou heb toegefluisterd die dag in november: 'bedankt voor het leven'. Ik meende die woorden uit de grond van mijn hart. 

Dierenleed

08-10-2024

Onze dochter is een grote dierenvriend. 

Ze houdt van alle dieren, ongeacht het aantal poten, de vacht, of de manier waarop de meeste mensen ernaar kijken. Werkelijk alles wat loopt kruipt of zwemt kan op haar liefde rekenen.  Behalve misschien muggen, maar dit even terzijde.

Een aantal jaren geleden bracht zij een zomervakantie door in Zuid-Afrika, om vrijwilligerswerk te doen bij de blauwaapjes (de vervet of Zuid-Afrikaanse groene meerkat voor de kenners). 

Die periode heeft er voor gezorgd dat zij zich sterk bewust werd van de manier waarop de mensen niet goed omgaan met dieren. 

Elk dier in de Zonnegloed heeft een verhaal

Daarom gaven we haar dit jaar een speciaal verjaardagscadeau.  
Een dag dierenverzorger in de Zonnegloed. 

De Zonnegloed is een opvangcentrum voor verwaarloosde dieren. Ze vangen dieren op als het baasje er niet langer zorg voor kan dragen. Of dieren die door de overheid in beslag werden genomen. Elk dier in de Zonnegloed heeft een verhaal. Heel vaak een erg schrijnend verhaal. 

Dat gaat van mensen die exoten willen houden om er geld uit te slaan, en dan blijven zitten met nesten onverkoopbare, onhandelbare dieren. Onhandelbaar geworden door de omstandigheden waarin ze soms jarenlang moesten leven. Maar evengoed inbeslagnames omdat mensen hun dieren verwaarloosden. 

Wat te denken van de kerel die een paar varanen kocht omdat hij op internet gelezen had dat die maar dertig cm groot worden. Na veel te lang in een veel te kleine kooi te zitten, hebben die dieren nu eindelijk de ruimte die ze verdienen. 

Schrijnender nog is het verhaal van de beren die in een circus leefden op een metalen vloer, waar er stroom werd op gezet, zodat ze zouden dansen ... 

Een dag meelopen met de verzorgers was dus echt een dingetje voor onze dochter, en ik heb de indruk dat ze er echt van genoten heeft. Wijzelf brachten een bezoek aan dit opvangcentrum. 

Bezoekers zijn een noodzakelijk kwaad in dit centrum: enerzijds brengen ze geld in het laatje, maar anderzijds raken heel wat dieren overstuur als ze weer veel onbekende mensen van dichtbij meemaken. Heel wat apen reageren op mensen met agressie of afkeer. Afkeer voor wat hen is aangedaan.

Hoewel de Zonnegloed verplicht is om dieren op te nemen die werden aangeslagen, voorziet de overheid geen geld voor hun onderhoud

Maar een organisatie als de Zonnegloed heeft permanent geld nodig. 
Dus nemen ze de nadelen van bezoek er bij. Wel zorgen ze ervoor dat de dieren nadien voldoende kunnen recupereren van de stress. De openingsuren zijn dus beperkt. 

En de overheid? Blijkbaar is er geen geld voor dierenwelzijn: hoewel de Zonnegloed verplicht is om dieren op te nemen die werden aangeslagen, voorziet de overheid geen geld voor hun onderhoud. Eens de dieren afgeleverd zijn, houdt de verantwoordelijkheid blijkbaar op. 

De Zonnegloed doet dus echt goed werk, en is een bezoek of een andere vorm van sponsoring dus dubbel en dik waard. 

Meer informatie?
Ga naar de website van de Zonnegloed, klik hier.

Zorg

25-09-2024

Wanneer mag je echt stoppen met werken? 
Wanneer houdt voor jou de verantwoordelijkheid echt op? 

Hier volgt een waar gebeurd verhaal. Het werpt een kijk op hoe voor veel mensen de werkelijkheid ervaren wordt: als moeder heb je nooit gedaan ...

Je bent overgrootmoeder van een schattig achterkleinkind: een viergeslacht!

Je was zelf jong toen je zwanger was, en ook jouw dochter begon al vroeg aan kinderen. Omdat het in die tijd kon, stopte je vroeg met werken, maar bleef actief tijdens je pensioen. Vrijwilligerswerk en zorgen voor anderen. Het zat in jouw genen. Die genen die je doorgaf aan jouw dochter. 

Toen jouw kleinkind zelf een dochter kreeg had je het weer wat moeilijk: het doet raar als ze ‘oma’ zeggen tegen jouw kind

Toen jouw kleinkind zelf een dochter kreeg had je het weer wat moeilijk: het doet raar als ze ‘oma’ zeggen tegen jouw kind ... Maar je voelde je goed, was nog mobiel, was zelfstandig, en woonde alleen thuis na het overlijden van jouw man. De man waar je voor zorgde tot het einde, zodat hij thuis in alle rust kon sterven. 

Even had je het lastig toen jouw dochter met pensioen ging. Je was oud geworden. Maar toen je merkte dat ook jouw dochter actief bleef tijdens haar pensioen, was je gerustgesteld. Jouw dochter was zeer betrokken bij de zorg voor de echte ouderen: in een rusthuis zijn steeds helpende handen welkom. Ze was zo welkom dat ze al gauw onmisbaar bleek. 

Na een paar weken zwangerschapsverlof moest jouw kleindochter terug aan het werk. Zoals zoveel gezinnen kon ze rekenen op de hulp van haar moeder, jouw dochter. Maar die dag bleek jouw dochter onmisbaar: het woon-zorgcentrum zat zwaar verlegen om hulp, en had écht écht gerekend op jouw dochter. De ouderen moesten geholpen worden. 

De hulp voor één moest ruimen voor de hulp aan velen

Jouw dochter zette het belang van haar eigen kleindochter op de tweede plaats: de hulp voor één moest ruimen voor de hulp aan velen. En ze kwam bij jou: kan jij vandaag voor jouw achterkleindochter zorgen?

Geen seconde twijfelde je. Natuurlijk mag ze komen. Ik neem de zorg wel op mij. 

Toen ik verhaal hoorde stelde ik mij toch de vraag wanneer de hulp aan anderen echt ophoudt? 

Onze generatie is de eerste die zowel voor onze kinderen, onze kleinkinderen als onze ouders zal zorgen. Maar deze vrouw, die een generatie ouder is, heeft achtereenvolgens gezorgd voor haar ouders, haar kinderen, haar man haar kleinkinderen én haar achterkleinkinderen. 

Ze is nu in de tachtig, en nu mag het stoppen. Haar verantwoordelijkheid mag eindigen, zodat ze eindelijk de rust mag krijgen waar ze al jarenlang recht op heeft. 

Jouw dochter verdient een vermelding omwille haar zorg voor de ouderen in het rusthuis, maar jij, haar moeder, verdient werkelijk een standbeeld. 

Abonneer op Jan Steenwinckel