UNO

14-02-2025

We hebben een nieuwe regering. 
Daarover heb je al uitvoerig alles kunnen vernemen. 
Ik heb de indruk dat er nog nooit zoveel inkt vloeide over alle plannen die in een regeerakkoord worden opgenomen. Dat is goed, maar toch lijkt het alsof de goegemeente een paar belangrijke dingen over het hoofd ziet. Echt belangrijke dingen dan. Ik heb het dan over de plannen van de president van Verenigde Staten van Amerika. 

Zo lijkt het alsof Trump het plan heeft opgevat om de UN (de Verenigde Naties) te ontmantelen. 
Stap voor stap ontrekt hij middelen aan deze organisatie. En Amerika is de grootste financier van de UNO. 

Heel wat mensen liggen niet wakker van de UN. Wat meer is, een korte bevraging bij mijn vrienden en kennissen leerde mij dat die organisatie zeer weinig gekend is. Nog minder waarvoor ze staat. 

Dat is verontrustend. Onder het credo 'nooit meer oorlog' na de eerste wereldbrand, werd de Volkenbond opgericht. Deze organisatie slaagde er niet in om een grote wereldoorlog te vermijden. 

Heel wat mensen liggen niet wakker van de UN

Na deze tweede wereldoorlog werd de UNO opgericht (nadien werd de naam afgekort tot UN)

Belangrijk verschil met de Volkenbond, is dat de UN wel kan beschikken over een leger; de zogenaamde 'blauwhelmen'. Zowat alle landen ter wereld maken er deel van uit. 

In de schoot van de UN werden diverse agentschappen en nevenorganisaties opgericht. 
De meest bekende daarvan zijn o.a. de Wereldbank, het IMF, Unicef, het hoog commissariaat voor de vluchtelingen, de Wereld Gezondheidsorganisatie …

De impact van de UN kan moeilijk overschat worden. Regeringen zijn gebonden aan de afspraken die werden gemaakt binnen de schoot van deze organisatie, en inderdaad, vaak lijkt dat een beperking. Zo zal de wereld gezondheidsorganisatie (WHO) verplichtingen opleggen aan landen ten einde de verspreiding van besmettelijke ziekten te voorkomen. Wellicht heeft deze werkwijze ervoor gezorgd dat zeer besmettelijke virussen zoals ebola zich niet verder konden verspreiden. 

Trump wil hier de stekker uittrekken. 
Ook de Israëlische regering heeft al te kennen gegeven niet hoog op te lopen met deze organisatie. 

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) legt verplichtingen op aan landen om de verspreiding van besmettelijke ziekten te voorkomen, wat mogelijk heeft bijgedragen aan het indammen van zeer besmettelijke virussen zoals ebola

Toen Netanyahu de Blauwhelmen vroeg om 'uit de weg te gaan' was dit een directe aanval op het bestaan van de UN zelf. Dat bepaalde landen problemen hebben met de UN lijkt logisch. Zo is de Israëlische regering al diverse malen veroordeeld, ondanks de vele veto's die de Verenigde Staten als permanent lid van de Veiligheidsraad inriep. 

Dat vetorecht is m.i. een fout in de creatie van deze organisatie. De vijf permanente leden van de Veiligheidsraad zijn de overwinnaars van de Tweede Wereldoorlog. Zij hebben elk een vetorecht over te stemmen resoluties. Dat maakt echte veroordelingen, of ingrepen zo goed als onmogelijk. 

Maar dat is zeker geen reden om de organisatie af te schaffen. 
De Volkenbond slaagde er niet in om het uitbreken van een grote wereldbrand te voorkomen. 

Ik hoop dat het ontmantelen van de UN een einde zal nemen, want het risico op het uitbreken van een wereldwijd conflict neemt er alleen door toe. 

Het ontmantelen van de VN vergroot het risico op een wereldwijd conflict

Stel dat de VS daadwerkelijk besluiten om de VN te ontmantelen of hun betrokkenheid op een significante manier te verminderen, dan zou dit verstrekkende gevolgen hebben. Ten eerste zou een dergelijke stap de internationale samenwerking ernstig onder druk zetten. De VN speelt een cruciale rol in het faciliteren van dialoog tussen landen, het coördineren van humanitaire hulp en het aanpakken van mondiale vraagstukken zoals klimaatverandering en terrorisme.

Daarnaast zou de ontmanteling van de VN kunnen leiden tot een toename van unilaterale acties door landen, waarbij nationale belangen meer op de voorgrond komen dan collectieve verantwoordelijkheden. Dit zou kunnen resulteren in een fragmentatie van het internationale systeem, waar landen in plaats van samen te werken, meer gericht zijn op eigenbelang.

De gevolgen voor de wereldorde zouden enorm zijn. De VN is niet alleen een platform voor diplomatie, maar ook een symbool van mondiale solidariteit en samenwerking. De afbraak van deze instelling zou de weg kunnen vrijmaken voor een wereld waarin conflicten vaker escaleren en waar er minder ruimte is voor dialoog en samenwerking.

Hopelijk is iedereen zich daar ook voldoende van bewust. 

Beslissingen

28-01-2025

Mijn echtgenote en ik hebben een afspraak. 
Een regeling, zeg maar, om ons huwelijk goed te laten functioneren. 
Die afspraak is er spontaan gekomen, voordat we gehuwd waren. Een soort automatisme, zeg maar. 

Die afspraak luidt dat we elk verantwoordelijk zijn voor bepaalde beslissingen, en dat we niet op elkaars terrein komen. Zo is mijn echtgenote verantwoordelijk voor alle kleine beslissingen in ons leven. Ikzelf voor de grote. Zo beslist mijn echtgenote over de auto waarmee we rijden, welke reis we maken, welk huis we bewonen, of we kopen of huren … noem maar op, de kleine dingen des levens dus. Ikzelf ben bevoegd over zaken als de oorlog tussen Rusland en Oekraïne, de Amerikaanse verkiezingen, de regeringsvorming in België, … de echt belangrijke dingen, zeg maar. 

Mijn echtgenote is verantwoordelijk voor alle kleine beslissingen in ons leven. Ikzelf voor de grote

En tot voor kort werkte dat prima: ze moeide zich niet met mijn beslissingen, en ik niet met de hare. 
Maar nu dreigt er een probleem. 
En dat probleem heet Trump. 

Dat komt zo

Trump wil Groenland kopen. De reden is dat er nogal wat delfstoffen te vinden zijn op dat grote eiland. Deze delfstoffen waren tot voor kort moeilijk ontginbaar, maar door de opwarming van de aarde lijkt dat in de nabije toekomst veel eenvoudiger te worden. Deze delfstoffen zijn blijkbaar onmisbaar voor ons hedendaagse leven. Ze zitten in batterijen van auto's, in smartphones en in tal van elektronische zaken. 

En over die zaken is mijn echtgenote bevoegd. 

Hij doet er goed aan Groenland te kopen, want anders zullen de Chinezen het doen. En wat moet ik met een Chinese smartphone? Ze vroeg het mij onlangs. 

Lap, dacht ik, hij is nog niet aan het bewind en hij slaagt er al in om tweedracht te zaaien tussen ons

Maar de verhouding tussen China en de Verenigde staten is net mijn bevoegdheid, dus hier kregen we een echt conflict. 

Lap, dacht ik, hij is nog niet aan het bewind, en hij slaagt er al in om tweedracht te zaaien tussen ons. Wat moet dat geven op wereldvlak?

Zo worden onze goed verdeelde bevoegdheden zomaar door mekaar gehaspeld, en we staan erbij en kijken er naar. Ik heb vaak de indruk dat ook onze leiders erbij staan en er naar kijken. Kijken met stijgende verbazing voor zoveel ‘stokingsdrang’. 

Stokingsdrang is voor mij het woord van het jaar, omdat het aangeeft dat iemand de drang voelt om ruzie te stoken waar het kalm was, onrust te zaaien waar tevredenheid heerste. 

Misschien moeten we een andere afspraak maken, eentje waar Trump geen vat op heeft. Maar dat zal wel enig denkwerk vergen. 

Goede voornemens

28-01-2025

Het zijn solden.
Met die woorden opende mijn echtgenote de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Eindelijk is die idiote koppelverkoop gedaan, en beginnen de echte afprijzingen. 

Daar gaan mijn goede voornemens dacht ik toen. Immers, met de deelname aan de koopwoede van de soldenperiode zal ik niet één maar wel twee voornemens overtreden.

Je bent alleen verantwoording verschuldigd aan jezelf

Het voornemen om niet teveel onnodige dingen te kopen is blijkbaar moeilijk aan te houden voor mijn echtgenote. Maar mijn belangrijkste goede voornemen van het jaar was dat ik mijn goede voornemens een wat langer leven wilde geven. Een voornemen dat de lente haalt, zeg maar. 

Maar nu ik erover nadenk, moet ik vaststellen dat de meeste voornemens nogal egoïstisch van aard zijn:

  • ik zal minder eten
  • ik zal minder drinken
  • ik zal beleefder zijn
  • ik zal harder werken
  • ik zal minder kopen
  • ik, ik, ik

Het is dus niet verwonderlijk dat die voornemens snel sneuvelen: je bent alleen verantwoording verschuldigd aan jezelf. En dat is wel heel gemakkelijk. Lukt het niet, dan is er maar 1 persoon waarop je kwaad kunt worden. Volgend jaar beter, zeggen de meesten dan. 

Daarom heb ik dit jaar een mix van goede voornemens gemaakt:

Een egoïstische: ik wil mijn goede voornemens tot na de lente aanhouden, en een minder egoïstische: de natuur kan op mijn steun rekenen. Het eerste voornemen is nu al om zeep; en ik kan op mezelf kwaad zijn, want ik hield mijn echtgenote niet tegen (maar misschien had zij het voornemen gemaakt om net veel te kopen). 

Mijn tweede voornemen zal ook moeilijk worden: geen vliegreizen, niet teveel verplaatsingen met de wagen, veel minder vlees eten, tegen iedereen die wil luisteren zagen over het klimaat en de natuur …  Ook bij dit voornemen zie ik problemen opduiken met mijn echtgenote. 

Misschien moeten we met z'n allen maar alle goede voornemens vervangen door één groot voornemen: proberen overeen te komen met onze naasten

Misschien moeten we met z'n allen maar alle goede voornemens vervangen door één groot voornemen: proberen overeen te komen met onze naasten. Onszelf en onze verlangens op de tweede plaats zetten, onszelf inleven in de ander, niet ons eigenbelang nastreven, wat meer altruïstisch zijn. 

Als we daarin slagen, dan komt de rest vanzelf wel goed.  

Als dat geen goed voornemen is, dan weet ik het niet meer. Nu maar hopen dat de rest volgt.

Krantbezorger gevraagd

26-11-2024

Ik beken: ik lees graag de krant. Wat meer is, ik lees graag de krant op papier. 

Ik heb het geprobeerd op het wereldwijde web; met de app van de krant, maar het algoritme stuurt me naar artikels die gelijkaardig zijn, aan wat ik net las. Dat moet ik niet. 

Ik lees de krant omdat ik vertrouw op de journalisten. Zij bepalen wat belangrijk is, en plaatsen de belangrijke zaken vooraan in de krant. Ook zorgen zij voor een selectie van het nieuws, en wat belangrijker is: ze dubbelchecken de zaken. Geen fake nieuws in de krant, denk ik dan. 

Geen fake nieuws in de krant, denk ik dan

Maar er is meer: ik lees graag het hoofdartikel. Zo krijg ik dadelijk een mening over belangrijke dingen die ons moeten bezig houden. Lange tijd stond het hoofdartikel dan ook op de eerste pagina van de krant die ik lees. Handig wel. In de app moet je er naar zoeken; tussen de meningen van andere schrijvers, journalisten en opiniemakers. Leuk wel om te lezen, maar niet altijd het standpunt van het medium dat ik lees.

Ik heb dus een abonnement dat zorgt draagt voor mijn wensen: elke dag voor dag en dauw, een papieren krant in de bus, zodat ik bij het ontbijt kan genieten van de mening van velen, en zo mijn eigen standpunten kan bepalen. 

Ik was dus redelijk verbolgen toen de krant een aantal dagen uitbleef. Bleek dat de post in Wetteren in staking was gegaan. Dit had gevolgen voor mijn woonplaats. Maar ik heb begrip voor iedereen die opkomt voor de rechten van de werkende mens, en staken hoort daar nu eenmaal bij. 

Maar nadat de staking een einde nam, bleef de krant weg. De krant wordt sinds kort geleverd door een privé firma, en daardoor kon het gebeuren dat ik de krant wat later in de bus kreeg. Dat was het officiële antwoord dat ik van mijn krant kreeg. 

Ik denk niet dat ze met dat 'wat later' een paar weken bedoelden, wat dat is exact waar we nu zitten: al drie weken moeten we het stellen zonder papieren krant. 

De krantenverdeler kijkt niet meer raar op als ik met een lijstje voor 8 kranten kom aandraven

Blijkbaar is het moeilijk om het als privaat bedrijf beter te doen dan een overheidsbedrijf, want van de krant kregen we bericht dat er een alternatieve bedeling voorzien wordt. Al meer dan een week kunnen we krant 's morgens ophalen op een paar plaatsen. 

Vermoedelijk gingen de kranten over tot deze maatregel nadat in de pers verscheen dat onze nieuwe leverancier de kranten gewoon op straat had geworpen ...

Hoe dan ook, met onze buren hebben we al snel een beurtrol afgesproken, zodat we niet elke dag 8 km moeten rijden om onze krant op te halen. De krantenverdeler kijkt niet meer raar op als ik met een lijstje voor 8 kranten kom aandraven. De briefjes met de abonnementsgegevens heb ik steeds bij, en die moeten we al niet meer tonen. 

Alles went, maar ik hoop dat deze regeling snel een einde kan nemen, want als het mijn beurt is, ben ik al snel een uur bezig met de verdeling. Misschien moet ik mijn onkosten doorsturen naar PPP of AMP. 

Maar heel dit verhaal is niet negatief: ik heb geleerd dat binnen een zeer korte tijd, onze buurt in staat is om een werkende oplossing te bieden voor de problemen. Dat we onze buren hierdoor ook beter leerden kennen zie ik ook als een pluspunt. Ik ben niet de enige De Morgen lezer in de buurt!

Twaalf maanden

16-10-2024

Het is weer die tijd van het jaar. 
Met de herfst komen de herinneringen boven.  
Het zal straks immers een jaar geleden zijn dat jij overleed. 
Samen met het vallen van de bladeren komt het besef dat onze moeder ons een jaar terug verliet. 

Ook onze zus stierf in deze periode. Veel te vroeg moest zij van ons heengaan. 
Dat heeft jou wellicht ook gesterkt in jouw vraag om jouw leven te beëindigen. 

Wij hebben misschien wel onderschat hoe zwaar je het had. Wellicht toonde je ons jouw optimistische gezicht, en was je eenzaam toen we weg waren.

Hoe vaak heb je me gevraagd wat voor nut jouw leven nog had, zonder man, en afhankelijk van hulp. Mijn antwoord was toen steeds, dat zolang jij er nog was, wij een thuis hadden om naar toe te gaan. 

Het gemis blijft immers, ongeacht de tijd die er over gaat

Zelf hebben we allemaal een nestje gemaakt voor onze kinderen, in de hoop dat het voor hen een thuis kan zijn, maar onze thuis was het nestje dat jij met papa hebt gemaakt. 

Zolang jij er was, bestond dat nestje nog. Misschien hebben we er te weinig gebruik van gemaakt, maar als we er waren, probeerde je minstens de schijn op te houden gelukkig te zijn. 

Drie jaar heb je papa overleefd, en bijna nooit over hem gesproken. 
Nu pas besef ik hoe hard je hem moet hebben gemist. Wij konden dat gat niet opvullen. 

Zeven jaar heb je onze zus, jouw dochter overleefd. Geen enkele moeder verdient het een kind te moeten begraven. Maar ook over haar sprak je niet veel, je wist dat het ons allemaal pijn deed. 

En wellicht miste je nog andere personen. Het gemis blijft immers, ongeacht de tijd die er over gaat. 

Het gemis voor jouw moeder die stierf toen je pas elf was. Het gemis van jouw vader, bij wie jullie inwoonden en ook veel te vroeg stierf. Het gemis van jouw lievelingsoom ...

Wij hebben die niet gekend, en konden enkel delen in het verdriet over onze zus en onze vader. 

Achteraf bekeken lijkt jouw leven een aaneenschakeling van verdriet te zijn geweest, maar ook een leven van sterk houden, niet tonen hoe verdrietig je tot wanhoop kan brengen. Ik hoop dat je ook veel gelukkige momenten hebt beleefd, en dat je daar ook aan terug kon denken. 

We kunnen verder zonder jou, maar zullen altijd aan jou denken bij het vallen van de bladeren

Wij moeten nu verder zonder ons nestje, en hebben niet echt een plek meer om naar toe te gaan. 

Maar we komen goed overeen, en spreken regelmatig af.  Het lijkt erop dat het verlies van ons nestje, ons dichter bij elkaar heeft gebracht. We doen nu meer dingen samen dan vroeger. 

Je hebt dat goed gedaan. We kunnen verder zonder jou, maar zullen altijd aan jou denken bij het vallen van de bladeren. 

Slaap wel lieve moeder. Graag sluit ik af met de laatste woorden die ik jou heb toegefluisterd die dag in november: 'bedankt voor het leven'. Ik meende die woorden uit de grond van mijn hart. 

Dierenleed

08-10-2024

Onze dochter is een grote dierenvriend. 

Ze houdt van alle dieren, ongeacht het aantal poten, de vacht, of de manier waarop de meeste mensen ernaar kijken. Werkelijk alles wat loopt kruipt of zwemt kan op haar liefde rekenen.  Behalve misschien muggen, maar dit even terzijde.

Een aantal jaren geleden bracht zij een zomervakantie door in Zuid-Afrika, om vrijwilligerswerk te doen bij de blauwaapjes (de vervet of Zuid-Afrikaanse groene meerkat voor de kenners). 

Die periode heeft er voor gezorgd dat zij zich sterk bewust werd van de manier waarop de mensen niet goed omgaan met dieren. 

Elk dier in de Zonnegloed heeft een verhaal

Daarom gaven we haar dit jaar een speciaal verjaardagscadeau.  
Een dag dierenverzorger in de Zonnegloed. 

De Zonnegloed is een opvangcentrum voor verwaarloosde dieren. Ze vangen dieren op als het baasje er niet langer zorg voor kan dragen. Of dieren die door de overheid in beslag werden genomen. Elk dier in de Zonnegloed heeft een verhaal. Heel vaak een erg schrijnend verhaal. 

Dat gaat van mensen die exoten willen houden om er geld uit te slaan, en dan blijven zitten met nesten onverkoopbare, onhandelbare dieren. Onhandelbaar geworden door de omstandigheden waarin ze soms jarenlang moesten leven. Maar evengoed inbeslagnames omdat mensen hun dieren verwaarloosden. 

Wat te denken van de kerel die een paar varanen kocht omdat hij op internet gelezen had dat die maar dertig cm groot worden. Na veel te lang in een veel te kleine kooi te zitten, hebben die dieren nu eindelijk de ruimte die ze verdienen. 

Schrijnender nog is het verhaal van de beren die in een circus leefden op een metalen vloer, waar er stroom werd op gezet, zodat ze zouden dansen ... 

Een dag meelopen met de verzorgers was dus echt een dingetje voor onze dochter, en ik heb de indruk dat ze er echt van genoten heeft. Wijzelf brachten een bezoek aan dit opvangcentrum. 

Bezoekers zijn een noodzakelijk kwaad in dit centrum: enerzijds brengen ze geld in het laatje, maar anderzijds raken heel wat dieren overstuur als ze weer veel onbekende mensen van dichtbij meemaken. Heel wat apen reageren op mensen met agressie of afkeer. Afkeer voor wat hen is aangedaan.

Hoewel de Zonnegloed verplicht is om dieren op te nemen die werden aangeslagen, voorziet de overheid geen geld voor hun onderhoud

Maar een organisatie als de Zonnegloed heeft permanent geld nodig. 
Dus nemen ze de nadelen van bezoek er bij. Wel zorgen ze ervoor dat de dieren nadien voldoende kunnen recupereren van de stress. De openingsuren zijn dus beperkt. 

En de overheid? Blijkbaar is er geen geld voor dierenwelzijn: hoewel de Zonnegloed verplicht is om dieren op te nemen die werden aangeslagen, voorziet de overheid geen geld voor hun onderhoud. Eens de dieren afgeleverd zijn, houdt de verantwoordelijkheid blijkbaar op. 

De Zonnegloed doet dus echt goed werk, en is een bezoek of een andere vorm van sponsoring dus dubbel en dik waard. 

Meer informatie?
Ga naar de website van de Zonnegloed, klik hier.

Zorg

25-09-2024

Wanneer mag je echt stoppen met werken? 
Wanneer houdt voor jou de verantwoordelijkheid echt op? 

Hier volgt een waar gebeurd verhaal. Het werpt een kijk op hoe voor veel mensen de werkelijkheid ervaren wordt: als moeder heb je nooit gedaan ...

Je bent overgrootmoeder van een schattig achterkleinkind: een viergeslacht!

Je was zelf jong toen je zwanger was, en ook jouw dochter begon al vroeg aan kinderen. Omdat het in die tijd kon, stopte je vroeg met werken, maar bleef actief tijdens je pensioen. Vrijwilligerswerk en zorgen voor anderen. Het zat in jouw genen. Die genen die je doorgaf aan jouw dochter. 

Toen jouw kleinkind zelf een dochter kreeg had je het weer wat moeilijk: het doet raar als ze ‘oma’ zeggen tegen jouw kind

Toen jouw kleinkind zelf een dochter kreeg had je het weer wat moeilijk: het doet raar als ze ‘oma’ zeggen tegen jouw kind ... Maar je voelde je goed, was nog mobiel, was zelfstandig, en woonde alleen thuis na het overlijden van jouw man. De man waar je voor zorgde tot het einde, zodat hij thuis in alle rust kon sterven. 

Even had je het lastig toen jouw dochter met pensioen ging. Je was oud geworden. Maar toen je merkte dat ook jouw dochter actief bleef tijdens haar pensioen, was je gerustgesteld. Jouw dochter was zeer betrokken bij de zorg voor de echte ouderen: in een rusthuis zijn steeds helpende handen welkom. Ze was zo welkom dat ze al gauw onmisbaar bleek. 

Na een paar weken zwangerschapsverlof moest jouw kleindochter terug aan het werk. Zoals zoveel gezinnen kon ze rekenen op de hulp van haar moeder, jouw dochter. Maar die dag bleek jouw dochter onmisbaar: het woon-zorgcentrum zat zwaar verlegen om hulp, en had écht écht gerekend op jouw dochter. De ouderen moesten geholpen worden. 

De hulp voor één moest ruimen voor de hulp aan velen

Jouw dochter zette het belang van haar eigen kleindochter op de tweede plaats: de hulp voor één moest ruimen voor de hulp aan velen. En ze kwam bij jou: kan jij vandaag voor jouw achterkleindochter zorgen?

Geen seconde twijfelde je. Natuurlijk mag ze komen. Ik neem de zorg wel op mij. 

Toen ik verhaal hoorde stelde ik mij toch de vraag wanneer de hulp aan anderen echt ophoudt? 

Onze generatie is de eerste die zowel voor onze kinderen, onze kleinkinderen als onze ouders zal zorgen. Maar deze vrouw, die een generatie ouder is, heeft achtereenvolgens gezorgd voor haar ouders, haar kinderen, haar man haar kleinkinderen én haar achterkleinkinderen. 

Ze is nu in de tachtig, en nu mag het stoppen. Haar verantwoordelijkheid mag eindigen, zodat ze eindelijk de rust mag krijgen waar ze al jarenlang recht op heeft. 

Jouw dochter verdient een vermelding omwille haar zorg voor de ouderen in het rusthuis, maar jij, haar moeder, verdient werkelijk een standbeeld. 

Antwerpen

10-09-2024

Dit weekend waren wij nog eens in Antwerpen. 
Of liever, een deelgemeente van de koekenstad. 

Dat komt zo: onze dochter schildert in haar vrije tijd, en wij waren uitgenodigd op een vernissage van haar werken. Die vernissage ging door in Borgerhout, een boogscheut van Antwerpen verwijderd. Na het bezichtigen van haar werken besloten we nog even in Borgerhout te blijven en de streek te verkennen. 

Dat viel reuze mee, alle clichés over de Antwerpenaren konden we zonder meer ontkrachten. 
Niemand keek op ons neer. 

Alle clichés over de Antwerpenaren konden we zonder meer ontkrachten. Niemand keek op ons neer. 

Een kniesoor die stelt dat Borgerhout al meer een stuk van de parking is, en niet echt ‘’t Stad’, maar voor ons viel dat allemaal onder de noemer ‘Antwerpen'. Ook kon je stellen dat we voornamelijk bediend werden door vriendelijke Belgen van Marokkaanse afkomst, en dat die niet het prototype van een sinjoor zijn, maar voor ons zijn het Antwerpenaren. 

Dus werden we overmoedig, en besloten een grote steenweg over te steken, op zoek naar nog meer vertier. Op naar de Dagenraadplaats. 

Wat we daar zagen deed ons denken aan Dok Noord in Gent: dezelfde bakfietsen, dezelfde jonge mensen met kinderen, dezelfde rommel op de rommelmarkt, ja zelfs dezelfde cocktails op de terrassen. Onnodig te zeggen dat we ons dadelijk thuis voelden: hier werd niet op ons neergekeken. 

De parking was welkom in ‘t Stad.

Maar toen moet er toch iets misgelopen zijn. Ik kan het niet juist aanduiden, maar toen we besloten om iets te eten, zochten we een leuk restaurantje. 

Leuk terrasje, maar we besloten binnen te gaan, omdat het weerbericht wat dreigde met regen. 

Het was er smal. 
Vlakbij de deur zat een koppeltje aan een tafeltje. Ze hadden een hond. 
En, een lange leiband. Zo lang dat hij de doorgang belemmerde. 

Hier stonden we: geprangd tussen een snuffelende hond en een collega die met van alles bezig was behalve ons een plaats aan te wijzen

Een normaal mens zou z'n hond wat korter houden, en de doorgang verlenen aan de mensen. Een heel normaal mens zou z'n hond niet meenemen op restaurant. Dat was hier niet het geval. 

De kerel keek ons vriendelijk aan, met een blik van: heb je mijn hond gezien? Je mag hem aaien.  Hij doet niets hoor! 

Iedereen die mij kent weet dat ik meer een kattenpersoon ben, dus negeerde ik de blik, en duwde de hond weg met mijn been. De hond was duidelijk gewoon geaaid te worden, maar geen haar op mijn hoofd dacht eraan te beginnen. De hond begon aan mijn been (en hoger) te snuffelen ...

Een vriendelijk meisje kwam op ons af, en vroeg ons om te wachten om plaats te nemen tot haar collega ons een plaatsje zou aanwijzen. Vriendelijk dat wel, alleen; ze deed het in het Engels. Blijkbaar is de voertaal Engels in ‘t Stad, dacht ik. 

Hier stonden we: geprangd tussen een snuffelende hond, die gelukkig niets deed, en een collega van een Engelssprekend meisje, die met van alles bezig was behalve ons een plaats aan te wijzen. Na een paar minuten besloten we dat het goed was geweest. Ik duwde de hond weg, en we verlieten het pand. 

Op naar de vriendelijke Antwerpenaren van Marokkaanse oorsprong. Want die kennen tenminste Nederlands.

Muggen

19-08-2024

Het zou een bijzonder goed muggenjaar worden. Dat was zo gezegd. Immers, het was vochtig geweest in het voorjaar, en blijkbaar houden muggen daarvan. Of liever, hun larven. Muggen leggen hun eitjes in het water, en dat was overvloedig aanwezig geweest deze lente. 

Maar in het begin van de zomer leek het mee te vallen. Blijkbaar was de zomer toch wat te fris, en te nat voor de vliegende en stekende beestjes. Er was geen mug te bekennen bij ons. 

Midden in de nacht springt mijn echtgenote uit bed, en steekt het licht aan, op zoek naar de bron van het gezoem

Maar toen veranderde het weer. De natte zomer maakte plaats voor overvloedige warmte.
Samen met het warme weer en de warme avonden, kwamen de muggen. 

Ik ken weinig mensen die van muggen houden, maar mijn echtgenote reageert alsof ze door een wesp is gestoken zodra ze een hoort zoemen in de slaapkamer. Midden in de nacht springt ze uit bed, en steekt het licht aan, op zoek naar de bron van het gezoem. Pas als ze met een handdoek een paar slachtoffers heeft gemaakt, kalmeert ze wat en gaat ze terug slapen. 

Ik bekijk het vanop een afstand, want om eerlijk te zijn, behalve het gezoem, heb ik niet veel last van muggen. Soms wordt ik gestoken, maar tegen de ochtend is er niets meer te zien, en moet ik zoeken naar de plaats waar de mug zou kunnen gestoken hebben. Bij haar is dat anders: ze heeft een week last van hun prik, en door de jeuk krabt ze de beten open. Helemaal niet leuk. 

Dus elke avond speelt bij ons hetzelfde ritueel zich af: met de handdoek in de aanslag, voor het slapengaan, het plafond en alle muren afturen naar mogelijke beestjes. 

Hoe komen die toch binnen, vraagt ze zich vertwijfeld af. We hebben een hor, maar blijkbaar hebben muggen niet veel plaats nodig. 

Ze wordt het nooit moe. Ik lig dan al in bed. Je zal maar een mug wezen, denk ik dan. Liever 's avonds een grote vernietigingsactie dan 's nachts opgeschrikt worden door mijn vrouw die het licht aanknipt en op zoek gaat. 

Elke nacht moet ze op jacht en ze vraagt mij om uitleg. Ik plaats liever geen chemische verdelgingsmiddelen, dus een hor en een handdoek moeten het doen. 

Ik zal morgen een stick kopen, zegt ze bewust. Goed of niet, kan me niet schelen. Waarom steken die beesten? 

Ik probeer haar te troosten met een oud riedeltje uit mijn kindertijd:

  • alleen mannetjeskrekels schirpen
  • alleen mannetjesvuurvliegen geven licht
  • en alleen vrouwtjesmuggen steken

Ze kan het maar matig appreciëren. Vrouwtjes of niet, ze zullen voortaan chemisch verdelgd worden ... 

Klare taal

24-07-2024

Onlangs bestelden wij een aantal zaken op het internet. 

Het wereld wijde web gaf een oplossing voor een probleem dat in eerste instantie niet opgelost kon worden. De Belgische aannemers waren ofwel niet geïnteresseerd in ons, of hadden geen tijd. Hoe dan ook, we kwamen terecht bij een Nederlandse firma. Die staken dadelijk van wal, en binnen de paar dagen was een verkoper bij ons geweest om de zaken op te meten. Daar konden de Belgische collega's nog eens een puntje aan zuigen. 

We waren dus behoorlijk tevreden met onze keuze, tot bleek dat de levering toch wat op zich zou laten wachten. Het was overal druk blijkbaar. 

De Belgische aannemers waren ofwel niet geïnteresseerd in ons, of hadden geen tijd

Maar dan kregen we de aankondiging: de firma zou de spullen, op maat gemaakt, komen leveren. 
Geen PostNL of andere distributeur. Neen, deze firma leverde de zaken met eigen wagens. We moesten enkel ruimte voorzien voor het uitladen. 

En inderdaad. De wagen kwam, de chauffeur was speciaal voor ons van Noord-Holland gekomen. 
Niets was blijkbaar teveel voor de Belgische klant. 

We waren al aan het uitpakken, en sorteren, toen de bel opnieuw ging. De Nederlandse chauffeur stond voor de deur: hij had een vraagje. Zijn wagen deed het niet, en hij had, in opdracht van zijn baas, een hersteldienst opgebeld. Die had laten weten dat ze er binnen het uur zouden zijn. De chauffeur had dat niet zo goed begrepen, en wilde weten wat hij onder “binnen het uur” moest begrijpen. We spreken op papier dezelfde taal, maar blijkbaar zijn uitdrukkingen voor interpretatie vatbaar. 

Maar behulpzaam als we zijn, gingen we mee een kijkje nemen naar zijn bestelwagen. Wellicht een lege batterij. Ik zette mijn wagen voor de bestelwagen en probeerde het met startkabels. Maar dat hielp niet. De bestelwagen wilde niet starten. 

We spreken op papier dezelfde taal, maar blijkbaar zijn uitdrukkingen voor interpretatie vatbaar

Nu zijn er in mijn straat niet zo veel bemoeials, maar er was al snel toch een oploopje. Veel buren met al evenveel suggesties en goede raad. Tot plots één van hen tegen de Nederlander het volgende zei: “We zullen hem in gang steken. Zet gij u in uw camionette, en zet hem in tweede vitesse. Goed ambrayeren, en wij zullen steken. Eens de camionette goe aan het bollen is, laat ge uw ambrayage komen, en hij zal wel in gang schieten.” 

Ik zag de paniek in de ogen van de Nederlander. Welke taal spreekt die man, en waar heeft die het over, zag ik hem denken. 

Omdat het niet snel genoeg ging, kroop een andere buur achter het stuur. Na een paar vruchteloze pogingen dropen de buren af. Wacht gij op de depannage, zei mijn overbuur. Opnieuw 2 grote vragende ogen bij de Nederlander. 

Uiteindelijk werd hij gered door de takeldienst, maar ik bedacht bij mezelf dat er nog een grote kloof gaapt tussen ons Belgenland en Nederland. Iedereen zegt dat we dezelfde taal spreken, maar ik ben er zeker van dat een Waal de opdracht perfect zou begrepen hebben. 

We hebben blijkbaar meer gemeen met de Walen dan je op het eerste zicht zou denken. Wat het taalgebruik met betrekking tot auto's en fietsen betreft toch zeker. En die Nederlander? Wellicht zal hij gedacht hebben: rare jongens die Belgen ... 

Abonneer op Jan Steenwinckel